Pełna nadziei na nowe, ciekawe doznania - z dużą dawką wiary na doświadczenie czegoś "orientalnego" - zamówiłam sobie pierwszą powieść koreańskiego pisarza. A dokładnie pisarki - Pyun Hye-Young. Wybrałam Popiół i czerwień, ponieważ polecał ją Wielki Buk, mówiąc (mniej lub bardziej) to, że to historia, którą nie sposób jednoznacznie opisać, a tym bardziej podsumować. Ale spróbuję!
Ostrzeżenie przed niebezpieczeństwem słyszymy częściej niż relacje z groźnych zdarzeń,
ale kiedy w końcu niebezpieczeństwo nadchodzi - robi to bez zapowiedzi...
Pewien mężczyzna - na zlecenie swojej firmy - zostaje oddelegowany do dalekiego kraju. Jego nudne, pozbawione większego sensu życie zmienia się już od pierwszego dnia pobytu na obczyźnie, kiedy na lotnisku dowiaduje się o panującej epidemii. Nikt nie chce mu pomóc, nikt nie potrafi mu wytłumaczyć jego roli. Zostaje natomiast poddany kwarantannie. Będąc całkowicie odłączonym od świata - fizycznie i komunikacyjnie - musi radzić sobie sam, jeżeli chce przetrwać.
Brzmi dziwnie? Mogę zaświadczyć, że podczas lektury połapiecie się szybko, co z czego wynika (a przynajmniej gdy chodzi o tę powierzchowną warstwę powieści), ale musicie to zrobić sami. Fabułę Popiołu i czerwieni nie sposób opisać w kilku zdaniach, ponieważ budową przypomina rzekę. Albo ludzkie życie obdarte z wizji marzeń.
Brzmi dziwnie? Mogę zaświadczyć, że podczas lektury połapiecie się szybko, co z czego wynika (a przynajmniej gdy chodzi o tę powierzchowną warstwę powieści), ale musicie to zrobić sami. Fabułę Popiołu i czerwieni nie sposób opisać w kilku zdaniach, ponieważ budową przypomina rzekę. Albo ludzkie życie obdarte z wizji marzeń.
