Rozdział XIII. Co tam u mnie słychać?

Moje planowanie i postawienie pisania jednego postu podsumowującego kolejny miesiąc mojej imigracji dawno "wzięły w łeb" (że się tak kolokwialnie wyrażę). Rzadko kiedy znajdowałam czas na zebranie myśli na jakieś dłuższe, mądrzejsze przemyślenia, a i w pewnym momencie wszystko to, co było takie nowe i nieznane, stało się na porządku dziennym. Dlatego też przestałam zwracać na nie uwagę... do czasu, aż zdałam sobie sprawę, że zostaję tutaj tylko do końca lutego. 

Moja mobilność kończy się po zimowym semestrze. Lecz nie tym w Polsce, lecz tym w Niemczech, który trwa po prostu dłużej. Powoli (ale to bardzo powoli) przygotowuję się na moje egzaminy i z radością stwierdzam, że tylko jeden będzie mnie szczególnie uwierał. Jednakże co by nie było - MUSZĘ zdać!

Gdy spotykam się ze swoimi znajomymi, którzy w połowie wyjeżdżają do swoich krajów podobnie jak ja w lutym, nie możemy uwierzyć, jak bardzo można przyzwyczaić się do danych sytuacji. A przede wszystkim jak bardzo można przywiązać się do ludzi, z którymi na początku miałeś problem z komunikacją, a teraz rozmawiacie po prostu o wszystkim.

Zanim tu przyjechałam nie wyobrażałam sobie wspólnego obiadku z ludźmi z całego świata (oczywiście jem zawsze ich kuchnię, ostatecznie polskiej się już na dość najadłam), a teraz proszę bardzo - wpycham się do każdego (oczywiście wcześniej zaproszona ;P). Uwielbiam swoją drogą tę otwartość ludzi. Kae (Japonka) tak po prostu opowiada mi o tym, że lubi gotować i trochę tęskni za japońską kuchnią a przy okazji pyta się, czy jadłam okonomiyaki, bo jak chcę to może mi przygotować. Jasna sprawa, że się zgodziłam! I tak oto następnego dnia patrzyłam z uwagą, jak nietrudna (a jakże smaczna!) jest kuchnia japońska. Ci Azjaci nie komplikują sobie życia...

Z Kae staram się jak tylko mogę rozmawiać po japońsku. Jasne, że za wiele nie powiem, ale gdzieś po drodze podłapuję kolejne słówka, a i Kae wprowadza mi powolutku kanji (trzeci, najtrudniejszy alfabet japoński). Rozmawiamy ogólnie po niemiecku, bo Kae tak jak ja studiuje germanistykę z tym faktem, że bardzo chciałaby się osiedlić w Niemczech na stałe.

Nie wiem, czy opowiadałam też o tym, że zaczęłam się uczyć troszeczkę hiszpańskiego... ale mogę opowiedzieć tę historię raz jeszcze, bo nawet jak na mnie jest wręcz komiczna. Otóż był moment, w którym chciałam zacząć tutaj studiować nowy kierunek, a do tego potrzebowałam szybko wbić poziom B2 z hiszpańskiego. Uznałam, że w sumie dopóki nie spróbuję to się nie przekonam, więc następnego dnia skolekcjonowałam wszystkie możliwe podręczniki od Magdy i poznałam na własną rękę podstawy podstaw. Równo tydzień później oświeciło mnie, że przecież na Englishu mam parę z południowej Hiszpanii, z którą jakoś nigdy szczególnie nie rozmawiałam, więc tego samego dnia usiadłam zaraz obok nich i tak po prostu zagadałam: Hola! Me llamo Marta! Que tal?. Zadowoleni byli jakbym minimum powiedziała jakąś genialną mowę... i tego samego dnia zostali moimi nauczycielami. Ja im pomagam po niemiecku (ojjj... po prostu zmuszam ich do tego, samej mówiąc w tym języku), a oni tłumaczą mi hiszpański i poprawiają w wymowie. Oczywiście z nimi też już jadłam typowy, ale jakże prosty obiad hiszpański. W zamian za to poznali pełno ludzi, bowiem zmobilizowałam ich do różnych wyjść :D 1:1!
 

Zatem zakupiłam sobie już ten podręcznik Hiszpański nie gryzie i z radością mogę powiedzieć, że jak już się zaczynało niemiecki i japoński od podstaw... to hiszpański to po prostu sama przyjemność :D Polecam, kto gustuje w prostych językach!

Wracając jednakże do języka niemieckiego, którym posługuję się tutaj na co dzień, muszę się Wam przyznać, że nigdy nie sądziłam, że ten język stanie się tak ważny w moim życiu. Świadomość tego, jak wiele ludzi się go uczy, sprawia, że jestem z nimi w jakiś sposób na równi. A skoro o świadomościach mowa - nieświadomie bardzo podciągnęłam się z języka angielskiego. Jeżeli ktoś uważa, że sam język niemiecki wystarcza, to nie. Rozczaruje się. Tutaj rozmawia się nim na zmianę - można używać biegle niemieckiego, ale czasami albo Ty, albo rozmówca nie zna jakiegoś słówka, i wtedy posiłkowym jest tylko język angielski. Obowiązek każdego poligloty (czyli moje marzenie)!

 

Jeżeli chodzi o książki - czytam obecnie tylko w języku niemieckim. No a dokładnie jak na ten moment przeczytałam dwa tomy Harry'ego Pottera w tych nie najpiękniejszych, ale oryginalnych okładkach niemieckich wydań (Więzień Azkabanu już czeka!), dwie inne książki i przymierzam się do kupna kolejnych, bowiem SONDERANGEBOTEN! Im się po prostu nie odmawia... Na książki po polsku przyjdzie czas, jak wrócę do Polski ;)

Ach! Bym zapomniała!  Moje najnowsze odkrycie!
 

Typowym dla mnie pytaniem się stało, że często pyta, co kto czyta, jakie kto ma lektury w danym państwie i inne pytania stricte literackie. Tutaj już wszyscy wiedzą, że muszę pojechać do Anglii, bo... Agatha Christie, J.K.Rowling, Conan Doyle oraz Jane Austen! Już się przyzwyczaili do mojej wielkiej czwórki... lecz nie zmienia to faktu, że tutaj prawie nikt nie zna Pride and Prejustice, czyli Dumy i uprzedzenia. Jedynie Philip (Brytyjczyk) kojarzy Mr Darcy, oprócz niego niemal nikt nie zna tego pana. W Szwajcarii czytają dzieła Francuzów (wiem tylko o francuskim kantonie - może w niemieckim jest inaczej), na Ukrainie rosyjskich... a o Panu Darcym nikt nie pamięta... :( 

Już kończąc powiem tylko, że się przykładnie uczę, staram się jak mogę, by wszyscy sądzili, że Polacy to tak oczytany naród, a do tego nieustannie się śmieję... więc to w sumie najważniejsze, prawda? ;)