Łowcy głów - Jo Nesbø

Zanim zabrałam się za tę książkę, usłyszałam wiele, naprawdę wiele dobrego o jej autorze - pisarzu norweskim, który zdobył sławę w całej Europie (a może nawet i poza nią) - Jo Nesbø. Miałam przy tym okazję obejrzeć wywiad tego pana dla Dzień Dobry TVN, podczas którego całkowicie oczarował mnie swoją postacią.

Roger Brown uważa się za najbardziej niedocenianego łowcę głów w Norwegii. Ma zbyt piękną żonę i zbyt drogą willę, dlatego zbyt często musi kraść dzieła sztuki. Kiedy poznaje Clasa Greve’a, szczęśliwego posiadacza bezcennego obrazu Rubensa, niezwłocznie postanawia wykorzystać szansę i zrobić decydujący krok w stronę finansowej niezależności. Lecz nic nie idzie zgodnie z jego planem i już niebawem będzie musiał zmierzyć się w walce - o śmierć i życie.

Jakże wielkie było moje zdziwienie, gdy zaczytując się coraz głębiej i głębiej w "Łowcy głów" nie mogłam odnaleźć w nim swego ulubionego gatunku literackiego. Nie jest to, jak sądziłam, kryminał, lecz powieść sensacyjna. I to bardzo dobra powieść sensacyjna (choć ja akurat nie przepadam za tym gatunkiem), z której mogłabym czerpać radość od samego początku, a nie tak jak zrobiłam - od połowy.

Coś jest w historiach Jo Nesbø, że czytelnik po prostu wpada w świat przez niego wykreowany - widzi, słyszy, czuje to samo, oddycha tym samym... Tak jest i tym razem, kiedy poznajemy Rogera Browna. Łowcę głów. Najlepszego w swoim fachu, do czego wcale nie był mu potrzebny wzrost (którego zresztą nie ma), lecz inteligencja. Inteligencja, która umożliwia mu prowadzenie błyskotliwych dialogów oraz zauważanie tego, co zwykle może umknąć. Było mu to szczególnie potrzebne do przeżycia, kiedy wpada w pułapkę nieobliczalnego mężczyzny, który postanowił go za wszelką cenę zabić.

Nie czytałam w swojej karierze mola książkowego zbyt wiele historii sensacyjnych. W końcu historie sensacyjne częściej się ogląda - no bo jak inaczej wczuć się w ten klimat pościgu, ukrywania się czy zabójstw? Tak właśnie myślałam, aż w końcu zostałam wyprowadzona z błędu przez norweskiego pisarza. Sposób w jaki opisał on całą książkę - książkę-cudeńko - udowadnia, że jak zawsze to książka góruje nad filmem.

Akcja to po prostu niekończące się emocje. Raz czujemy zaciekawienie, by zaraz później delikatnie się znudzić, po czym na nowo się śmiejemy i smucimy. Syczymy, kiedy spodziewamy się niebezpieczeństwa, i smucimy, kiedy ktoś umiera. Choć początek wydawał się niepasujący - i tylko przez chwilę. Kiedy wszystko przyspiesza, nie ma czasu na zwątpienia. Jo Nesbø wiedział co robi - możecie być tego pewni.

Warto tę książkę przeczytać przynajmniej dla stylu autora. Tak wyrobionego rzemiosła nikt by się nie powstydził. Jo Nesbø ma umiejętność przyciągania czytelnika poprzez zainteresowanie. Można by się czuć nieraz zahipnotyzowanym. Sposób, w jaki został napisany "Łowca głów" przyciągnie wszystkim - no chyba, że ktoś nie potrafi zrozumieć języka, jakim operuje autor - choć nie należy on do trudnych, konieczna jest już dojrzałość.

Jak na pierwsze spotkanie z norweskim pisarzem wyszło naprawdę dobrze. "Łowcy głów" poruszył moją wyobraźnią i moimi emocjami, dzięki czemu czułam się jakbym oglądała dobry film sensacyjny. Bo w końcu tak było! Ja go naprawdę oglądałam - w mojej głowie! Gorąco polecam na danie szansy tej książce bądź innej tego autora! Myślę, że się nie zawiedziecie.

~~~~~~~~~~~~

Tytuł: Łowcy głów

Autor: Jo Nesbø

Wydawnictwo: Dolnoślaskie

Seria: Ślady zbrodni

Data wydania w Polsce: 11.10.2011

Liczba stron: 224

Kategoria: Sensacyja

~~~~~~~~~~~~ 
Ocena: 5 (bardzo dobry)