Miłość o dwóch głowach na podstawie Anny Kareniny [Lew Tołstoj]

Obecnie zaczytuję się bez pamięci w Annie Kareninie (po raz n-ty dziękuję za tę przewspaniałą historię kochanej Asi z Wirtualnej Książki!) i moje myśli nieustannie krążą wokół tak licznych interpretacji książki. Na moje nieszczęście - jeszcze jak byłam młodsza - obejrzałam ekranizację z 1997 z Sophie Marceau w roli głównej, a niebawem po tym jej nowszą siostrzyczkę z Keirą Knightley. Nie jest to takie złe, ponieważ podczas lektury nie skupiam się nad pytaniami typu: co się stanie?, lecz: DLACZEGO?

UWAGA! Spoiler! 

Post tylko dla osób znających Annę Kareninę!

Ostrzegłam? Ostrzegłam. W takim razie możemy przejść do rzeczy...

Mianowicie nie potrafię stwierdzić od samego początku, czy tytułowa bohaterka postępuje źle czy dobrze? Oczywista oczywistość, iż w tym przypadku trudno o jednoznaczną odpowiedź - czemu się poddać: miłości czy obowiązkom? - a mimo to zastanówmy się wspólnie, co bardziej potępiamy? Bycie z człowiekiem, którego się kocha, który nas rozumie, wspiera, ceni... a przecież mamy już męża; czy może bycie z człowiekiem, którego nie kochamy, a jesteśmy z nim tylko z powodów czysto materialno-społecznych, choć ukochany jest na wyciągnięciem ręki? 

"Czyż pani nie wie, że pani jest całym moim życiem? Ale i ja nie znam spokoju, i pani go dać nie mogę. Całego siebie, miłość - tak! Nie mogę rozdzielić myśli o pani od myśli o sobie: pani i ja to dla mnie jedno. I na przyszłość nie widzę spokoju ani dla siebie, ani dla pani... Widzę rozpacz, nieszczęście... albo też - szczęście, i to jakie szczęście!... Czyż ono nie jest możliwe?"

Aleksy Wroński [Anna Karenina, str. 160]

Uważa się, iż miłość jest najważniejsza, najszlachetniejsza. To z miłości człowiek żyje i to z miłości zabija. Miłość to cnota, o której śnimy, marzymy. Rzecz przynosząca radość tylko wtedy, kiedy jest dzielona, bo jeżeli jest jednostronna przynosi tylko i wyłącznie gorzkie łzy. A przy tym... Miłość tak często mylona jest z swoją nieidealną siostrą-bliźniaczką, Namiętnością, i przez długi czas trudno o pewność, z którą z rodzeństwa mamy do czynienia.

"Nie był zazdrosny. Zazdrość, zdaniem jego, ubliżała żonie: do żony należy mieć zaufanie. Czemu należy mieć zaufanie, czyli zupełną pewność, że jego młoda żona zawsze go będzie kochała? - tego pytanie nigdy sobie nie zadawał. [...] Teraz jednak, chociaż pozostał wierny przekonaniu, że zazdrość jest uczuciem hańbiącym i że powinno się ufać żonie - poczuł, że stoi wobec czegoś nielogicznego i bezsensownego, i nie wiedział, co począć. Stał twarzą w twarz z życiem, z możliwością, że żona kocha kogoś poza nim, i wydało mu się to całkiem bezsensowne i niezrozumiałe, ponieważ to było właśnie - samo życie".

O Aleksiej Aleksandrowiczu Kareninie [str.163]

Natomiast małżeństwo to przypieczętowanie miłości, która nie zawsze jest pełna uniesień. Małżeństwo to zapewnienie, iż nie zostaniemy sami. Ktoś zawsze będzie obok nas. Będzie nas wspierał, pomagał, dbał o nas. Wybaczy. To właśnie dlatego ten rodzaj instytucji jest tak ważny w życiu każdego z nas. Ona jest dla niego; on - dla niej. Wspólnie się w stanie przezwyciężyć wszystko.

 

"[...] Ja wszelako mam obowiązek - wobec ciebie, wobec samego siebie i wobec Boga - przypomnieć ci o twoich powinnościach. Jesteśmy ze sobą związani; nie ludzie nas złączyli, ale Bóg. Tylko występek może rozerwać taki związek, a występek tego rodzaju pociąga za sobą ciężką karę."

[A.A. Karenin, str. 168]

Sama nie potrafię zinterpretować moich myśli na ten temat. Współczuję Annie, trzymam kciuki za jej życiowe wybory (mimo iż znam aż za dobrze zakończenie) a przy tym zastanawiam się, co ja zrobiłabym na jej miejscu.

Stąd moje pytanie do Was... Powiedzcie, jakie jest Wasze zdanie?

Potępiacie Annę, czy może zgadzacie się z jej wyborem?

Jaką drogą Wy byście poszli?

Ale tak... szczerze!

Bo według mnie wcale nie tak łatwo byłoby się rozstać z życiem w luksusie, ze statusem społecznym... a tym bardziej z synem!