Zbyt wiele szczęścia - Alice Munro

W stosunku do każdego pojedynczego Pisarza czuję ciekawość. W stosunku do każdego Nagrodzonego Pisarza ciekawość i szacunek. Natomiast w stosunku do każdego Nagrodzonego Nagrodą Nobla Pisarza czuję ciekawość, szacunek, a przede wszystkim podziw. Lecz coś za coś - z podziwem wiążą się wielkie oczekiwania. 

Z ręką na sercu przyznaję, że o Alice Munro, jednej z największych kanadyjskich pisarek, nigdy wcześniej nie słyszałam przed wręczeniem prestiżowej nagrody, jaką jest Nagroda Nobla. Postanowiłam to szybko naprawić - na pierwszy ogień wybrałam "Zbyt wiele szczęścia". 

Przed przystąpieniem do lektury, zwróciłam szczególną uwagę na komentarze znawców z tyłu okładki, gdzie wyczytałam: ”W opowiadaniach Munro dzieje się więcej niż w niejednej powieści..." ("The New York Post"); ”Munro posiada talent przemieniania tego, co zwyczajne, w dzieło sztuki" (Joyce Carol Oates, "New York Review of Books"). "Zbyt wiele szczęścia” to przykład wybitnej współczesnej prozy: zniewala precyzyjnym i przystępnym językiem, a jednocześnie porusza i zachwyca - magią opowieści" (Wydawnictwo Literackie). 

Po raz pierwszy posługuję się w moich recenzjach opisami z tyłu. A wiecie dlaczego? Ponieważ to pierwszy raz, kiedy całkowicie zgadzam się ze słowami znawców i krytyków. Podczas 30-stronowej lektury miałam wrażenie, iż czytam 300-stronową powieść, nie zdawałam sobie sprawy, że są to historie zwykłych ludzi! Zgadzam się. "Zbyt wiele szczęścia" to przykład wybitnej współczesnej prozy – książka jest tak „inna”, że w wielu historiach nie potrafiłam docenić tej cudowności. Chyba jestem na to za zwyczajna...

„Zbyt wiele szczęścia” to dziesięć opowiadań. Każde z nich łączy jedno - szara codzienności, zwyczajne życie. Historie są ciepłe, przyjazne, a jednocześnie poruszające. To z pewnością nie są dzieła, do których nawykliśmy. Nie mają określonego początku, a tym bardziej końca. Nawet nie zdajemy sobie sprawy, w którym momencie pochłonęła nas opowieść, jesteśmy ciekawi jej zakończenia… a nie ma już więcej stron. Koniec jest tak nagły i pozostawiający za sobą wiele pytań, jak gdyby opowiadanie nie było dokończone... czyż nie przypomina wam  to życia?  

Głównymi bohaterami są zazwyczaj kobiety, ale zdarzają się również mężczyźni. Lecz bez względu na płeć, tło przepełnione jest rodziną, przyjaciółmi, znajomymi z pracy, paniami ze sklepu... To się czuje, że to prawdziwi ludzie z krwi i kości. A gdy to się poczuje, zaczyna zauważać się własne odbicie oraz twarze z naszego otoczenia, bowiem bohaterów, ma się wrażenie, zna się od podszewki, dzięki umiejętności sprawnego łączenia przeszłości z teraźniejszością i przyszłością. Nawet dialogi, choć jest ich stosunkowo niewiele na taką ilość narracji, oddają charakter postaci. A opisy nie męczą, lecz poszerzają nasze pole widzenia utworu.  

Styl i język autorki to po prostu wisienka na torcie. Widać lata pracy nad tekstem  i ciągłe doskonalenie się - przybliżanie się do perfekcji. Język jest jednocześnie precyzyjny, jak i bardzo przystępny, z którym nikt nie będzie miał trudności. Tak jak wspomniałam, w teksty wpada się równie nagle, jak nagle trzeba się z nich wydostać. Po opowiadaniach pani Munro po prostu się płynie. 

Moim zdaniem „Zbyt wiele szczęścia” nie jest książka dla wszystkich. Do tych wybitnych opowieści trzeba dorosnąć, by docenić w pełni kunszt Alice Munro. Przede mną jeszcze długa droga, bowiem na tę chwilę mam mieszane odczucia. Jednakże postanowiłam raz jeszcze dać szansę laureatce nagrody Nobla i zapoznam się z kolejnym jej dziełem... i może następnym i następnym.

A wy znacie już twórczość Alice Munro?

~~~~~~~~~~~~

Tytuł: Zbyt wiele szczęścia

Autor: Alice Munro

Wydawnictwo: Wydawnictwo Literackie 

Data napisania dzieła: czerwiec 2009

Data wydania w Polsce: wrzesień 2013

 Wydanie II

Liczba stron: 416

Kategoria: Obyczajowa

 ~~~~~~~~~~~~~~

Ocena: 4 (dobry)