I nie było już nikogo - Agata Christie

Epicka! Najpopularniejszy kryminał Królowej Kryminałów. Historia niezwykła, niebywała, a jednocześnie jakże prosta i trafiająca w serca i umysły. Trudno się od niej oderwać, trudno po niej zasnąć, gdyż wyobraźnia daje się we znaki.

Na Wyspę Żołnierzyków zostają zaproszeni ludzie o wątpliwej uczciwości i poczuciu sprawiedliwości. Tych dziesięć osób nie zna się, a nawet nie wie nic o gospodarzu ogromnej willi - o panu lub pani U.N.Owen. Odizolowani od społeczeństwa bez możliwości powrotu na stały ląd zaczynają umierać - jeden po drugim - z nieznanych powodów w podobny sposób, na jaki wskazuje dziecięca wyliczanka "Dziesięciu Dzielnych Żołnierzyków".

To nie jest powieść z Herkulesem Poirotem ani z panią Marple. Tutaj nie ma detektywa, który w cudowny sposób znajdzie poszlaki, odkryte motywy, zniszczy fałszywe alibi i złapie sprawcę. To byłoby niemożliwe! W tej powieści mamy bowiem do czynienia ze zbrodnią idealną!

Lecz nie tylko stworzenie zbrodni idealnej jest tak ciekawe w tej powieści. Przede wszystkim spodobał mi się portret psychologiczny bohaterów. Bohaterów nie bez skazy, gdzie każdy boi się w pewnym momencie własnego cienia. Ja również bałam się wraz z nimi, kiedy nie potrafiłam powiedzieć, komu powinno się zaufać...

Mamy dziesięciu ludzi - kompletnie obcych dla siebie ludzi, którzy pod różnymi pretekstami znajdują się w willi. Wydawać by się mogło, iż ta wyspa jest Rajem, lecz jeszcze tego samego dnia prawda wychodzi na jaw. Ginie pierwszy... Później drugi... Następnie trzeci... i czwarty... Jedni umierają bezboleśnie, inni z największym okrucieństwem. Lecz jaki ktoś mógł mieć motyw, skoro każdy z nich widział się po raz pierwszy na oczy? Nie mieli ze sobą wiele wspólnego... oprócz kasety, na której odsłuchali swojego wyroku.

Na wyspie znajdują się świeżo zatrudnieni służący - małżeństwo Ethel i Thomas Rogers, którzy zostali oskarżeni o umyślne nieudzielenie pomocy byłemu pracodawcy w celu osiągnięcia zysku z testamentu;. Kolejna jest Vera Claythorne, młoda i ładna nauczycielka gimnastyki w szkole dla dziewcząt, a przedtem guwernantka oskarżona o umyślne niedopilnowanie kąpiącego się w morzu małego chłopca. Anthony Marston, młody lekkoduch, oskarżony o potrącenie dwójki dzieci; Generał John Macarthur, emerytowany wojskowy, oskarżony o doprowadzenie do śmierci kochanka swojej żony, będącego jego podwładnym w wojsku; Emily Brent, stara panna, oskarżona o bezwzględne zwolnienie z pracy swojej ciężarnej służącej, która popełniła samobójstwo; Sędzia Lawrence Wargrave – znany sędzia, słynący z wydawania surowych wyroków, oskarżony o nieuczciwe wydanie wyroku śmierci na niewinnym człowieku z osobistych pobudek. Doktor Edward Armstrong, ceniony chirurg, oskarżony o przeprowadzenie po pijanemu operacji na starszej kobiecie, przez co ta zmarła. William Blore, prywatny detektyw, oskarżony o krzywoprzysięstwo; Philip Lombard, młody i dzielny podróżnik, oskarżony o spowodowanie śmierci dwudziestu jeden mężczyzn z tamtejszej ludności.
Zauważcie, że każde z nich popełniło zbrodnie, za które nie można było ich skazać.

Właśnie fakt, że giną ludzie, którzy sami kiedyś zabili, sprawił, że tę książkę czyta się na zupełnie innej płaszczyźnie niż przeciętny kryminał. W pewnym momencie wyczułam nurt filozoficzny, połączony z ludzką psychologią. Ileż to razy chcieliśmy, by mordercy byli karani śmiercią, a nie dożywociem? Ile razy czuliśmy niedosyt kary w porównaniu do przestępstwa? Jednak czytając "I nie było już nikogo" otworzyły mi się się szerzej oczy. Współczułam bohaterom... nieważne jacy by nie byli. A co na temat "I nie było już nikogo" powiedziała ciekawego sama autorka?

Napisałam "Dziesięciu Murzynków" (początkowy tytuł "I nie było już nikogo"), ponieważ zafrapowały mnie niebywałe trudności z przeprowadzeniem całego pomysłu. Dziesięcioro ludzi musiało zginąć w taki sposób, aby historia nie wydała się absurdalna ani morderca nazbyt oczywisty. Dopracowywałam tę książkę miesiącami, ale efekt wypadł jak należy. Fabuła jest prosta, klarowna, zagadka praktycznie nie do rozwikłania, chociaż da się sensownie wyjaśnić.

Chyba to właśnie dzięki "Dziesięciu Murzynkom" zostałam dramatopisarką.

Język i styl autorki jest plastyczny i zrozumiały. Po prostu wprawiony. Dzięki stylowi prowadzenia akcji możemy poznać każdego bohatera, włącznie z mordercą, którego trudno nam wskazać. Do tego wszystkiego, nie obeszło się bez nagłego bicia serca i zmrożenia. Samej mnie włosy stawały dęba, a wyobraźnia pracowała na najwyższych obrotach. 

Oczywiście, że polecam wszystkim! Jest to króciutka powieści, licząca trochę ponad 200 stron, która nie wymaga znajomości żadnej innej powieści pisarki, a która sprawia, że zapragniemy więcej i więcej.

 

~~~~~~~~~~~~

Tytuł: I nie było już nikogo

Tytuł oryginalny: And Then There Were None

Autor: Agata Christie 

Wydawnictwo: Dolnoślaskie

Data wydania oryginału: 1939

Liczba stron: 218

Kategoria: Kryminał

~~~~~~~~~~~~
Ocena: 6 (celujący)