Recenzja mangi: Kagen no Tsuki [Ai Yazawa]

Człowiek powinien się rozwijać i co i raz stawiać krok na przód, a tym samym otwierać się na olbrzymi świat. Bo warto, bo to co czasami na nas tam czeka, wydaje się wypełniać naszą rzeczywistość i niczym kawałek układanki, zastanawiamy się, jak to możliwe, że wcześniej nie widzieliśmy braku. 

Tak oto sięgnęłam po mangę trzytomową i postanowiłam Wam ją tutaj zaprezentować. Zastrzegam jednak, iż jest to moja pierwsza taka recenzja, więc proszę o wyrozumiałość, choć kierują mną najczystsze intencje. A nuż, może także przekonacie się, iż taki rodzaj opowiadania historii wcale nie jest taki zły, dziwny i dziecinny.  Na pierwszy ogień wzięłam zamkniętą historię o duchu pewnej dziewczyny, o sławnym muzyku oraz o czwórce pomocnych dzieci o dużych pokładach miłości i nadziei... Jednym słowem przed Wami Kagen no Tsuki. Last Quarter autorstwa japońskiej mangaczki Ai Yazawy. 

"Jak tarcza księżyca, która wydaje się kurczyć, tak ja coraz głębiej skrywam się w półmroku moich blednących warg... Modlić się? Śpiewać? Co zrobić, gdy straciłem ciebie - moje słońce...?"

A wszystko zaczyna się od marzenia Mizuki - zwykłej nastolatki - która pragnie uwolnić się od ludzi, którzy zawodzą ją na każdym kroku. Przeznaczenie chce, by w jej życiu nagle pojawił się przystojny Adam - obcokrajowiec, grający na gitarze przeszywające serce, smutne melodie. Gitarzysta okazuje się sławnym muzykiem, a sama Mizuki niebezpiecznie przypomina mu jego zmarłą narzeczoną. Gdy pojawia się okazja wspólnego wyjazdu za granicę, dochodzi do nagłego wypadku, w którym główna bohaterka trafia przed niekończące się bramy...

"Czuję się, jakbym właśnie przybyła długą drogę. Nie wiem jednak, dokąd zmierzałam ani dokąd mam iść. Brak mi siły. Mam ochotę położyć się i zasnąć. O niczym nie myśleć".

W tym właśnie miejscu spotyka uroczą dziewczynkę z włosami na pazia. Lecz nie jest to ich ostatnie spotkanie. Następnym razem będzie im dane spotkać się w opuszczonej willi... willi, której Mizuki nie może opuścić. Ponieważ jest duchem, którego tylko mała Hotaru może zobaczyć i usłyszeć. Wspólnie z trojgiem przyjaciół postanawiają dowiedzieć się, czemu biedna dusza nie może trafić do nieba. Jednakże nie jest to takie proste, ponieważ jedyną wskazówką - jedyne, co Mizuki pamięta - jest pewne męskie imię... Adam...

Zapamiętajcie tylko jedno - tutaj nic nie jest tak oczywiste, jak się na pierwszy rzut oka wydaje. Tajemnica pogadania tajemnicę, zagadka zagadkę i tylko szczere uczucia ludzi mogą zdawać się tak rzeczywiste, jakimi są w istocie (i to też nie zawsze). Ai Yazawa udowodniła, iż można stworzyć zamykającą się w trzech tomach wzruszającą historię inną niż wszystkie. 

Autorka krok po kroku - niczym najlepszy przewodnik - wprowadza czytelnika w świat oświetlony głównie przez księżyc. Stopniowo zwiększa dramatyzm i akcję, a zagadki samoistnie się piętrzą, sprawiając, iż nie sposób odłożyć od tak drugi tomik bez uprzedniego kupienia ostatniego. Ai Yazawa zmiksowała tajemnicę, dramat, romans... a przy tym także i komedię, która niejednokrotnie rozładowuje napięcie, sprawiając, że całą historię czyta się z nieznikającym do ostatniej strony uśmiechem. 

Ponieważ sam pomysł jest niecodzienny i inny niż wszystkie, a sposób wykonania nie mógłby zniszczyć tak dobrego scenariusza. Wybierając na swych bohaterów dzieci, pani Yazawie udało się zrobić coś niebywałego, co nie udałoby się, gdyby postaciami był ktokolwiek inny. I choć może powinnam zacząć od Mizuki i sławnego Adama, nie zrobię tego, by nie psuć nikomu radości z ich poznawania. Zamiast tego skupię się na czwórce dzieci z podstawówki - Hotaru, Sae, Masakim i Tetsu. Choć są nadal dziećmi, potrafiły niejednokrotnie zaskoczyć mnie swoją pomysłowością i inteligencją, a przy tym nigdy nie przekroczyli granicy, po której musiałabym ich uznać za dorosłych ukrywających się w ciele małoletnich.

Ai Yazawa ma bardzo specyficzny, oryginalny sposób rysowania postaci. Często wyglądają jak żywi, choć bohaterowie - szczególnie Ci starsi - mają wąskie ciała i długie palce. Udało jej się doskonale oddać wszystkie towarzyszące uczucia - smutek, radość, tęsknotę, rozpacz, przyjaźń i miłość. Relacje pomiędzy poszczególnymi postaciami są jak najbardziej wyczuwalne i w ani jednym centymetrze nieprzesadzone. To właśnie sprawia, iż Kagen no Tsuki czyta bez tchnienia. Nie bójcie się wcale tych czarno-białych stron - kolory same się włączają, jak tylko otwieramy pierwszą stronę. Kolory podpowiedziane przez wyobraźnię.

Bardzo się cieszę, że wydawnictwa Waneko postanowiło wydać tak niezwykłą mangę - według mnie naprawdę dla wszystkich. To opowieść tak ciepła, a jej zakończenie pozostawia ten przyjemny posmak zadowolenia, że nie sposób się jej oprzeć. Nie żałuję ani jednej minuty spędzonej nad tą trzytomową lekturą i wiem, iż jeszcze nie raz do niej powrócę. A te tomiki to moje maleńkie perełki, wyróżniające się wśród opasłych tomisk.

"O mnie się nie martw. Do głowy wciąż przychodzą mi nowe melodie. Dobrze się bawię. No i ma mnie kto słuchać. Kiedyś na pewno i Tobie je zagram. I chociaż teraz mój głos do Ciebie nie dociera nie przestanę śpiewać, modląc się o Twoje szczęście".

Ponieważ nie wszystko da się przedstawić słowami...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ 
Tytuł: Kagen no Tsuki. Last Quarter
Autor: Ai Yazawa

Wydawnictwo: Waneko

Rodzaj: Manga

Liczba tomów: 3

Oryginalne wydanie: 1998-1999

Data wydania polskiego: 2012-2013

Ilość stron w tomie: 184

Oprawa: miękka z obwolutą

Kategoria: Dramat, romans