Komiksy tylko dla dzieci? Oj chyba nie...

Jako dziecko niemal w ogóle nie czytałam (przymusowe lektury wcale mi nie pomagały w przekonaniu się do książek). Nie podobały mi się te zwykłe słowa zapisane na czarno słowo na białej kartce - że niby tak bez ilustracji?! Jednakże to nie znaczy, że nie lubiłam historii, które umożliwiały mi przeżywanie najróżniejszych emocji. Wręcz przeciwnie! Zamiast tego zakochałam się w komiksach.

Pierwszym i moim najukochańszym komiksem, do którego po dziś dzień mam ogromny sentyment, był już wcześniej przeze mnie W.I.T.C.H. [dla zainteresowanych cała Wymarzona Kapsuła Czasu]. Później przyszedł czas na dalsze poznawanie tego rodzaju literatury, aż w końcu na dobre przerzuciłam się na książki. Jednakże nie porzuciłam komiksów na zawsze - żadnych teraz nie kolekcjonuje, ale dzięki egzemplarzowi recenzenckiemu Sisters raz jeszcze przyjrzałam się komiksowi. Tym razem z zupełnie innej, bo już dojrzałej strony.

Nie będę podawała żadnego konkretnego tytułu, ponieważ w swoich wspomnieniach mogę opierać się tylko na dobrze znanych komiksach, które poznałam jeszcze jako dziecko. Będą to rozważania typowe dla samej sztuki tego typu literatury - no bo... czy można komiksy nazwać literaturą?

Ja sądzę, że tak. Komiks to także sposób przekazywania historii podanej w obrazkowej formie - w kolorowej czy czarno-białej. Otwiera to wiele możliwości dla samych twórców, ale także liczne trudności, bo o ile powieściopisarz opiera się tylko na słowach, tak twórca komiksu musi skupić się na równi na słowach jak i na ilustracjach, które idealnie będą ukazywać emocje bohaterów (które - jakby nie było - muszą przedstawić za pomocą mimiki).


 
I właśnie dlatego tak bardzo podziwiam twórców komiksów. Na ogół łączą oni zdolności plastyczne z literackimi, dzięki czemu powstaje małe cudeńko, które aż chce się trzymać w rączce. A ponieważ sama nie mam talentu plastycznego - tym bardziej podziwiam innych, którzy zostali obdarzeni tym darem.

Ale może skupmy się także na samym komiksie jako jednym ze sposobów przedstawienia historii... ponieważ komiks otwiera możliwości, które potrafią stworzyć sobie tylko nieliczni, wybitni pisarze. Wyobraźcie sobie jak trudno czasami ubrać w zdania coś, co każdy z nas z łatwością będzie sobie mógł stworzyć w głowie? Mało jest pisarzy, którzy w doskonały sposób oddają wszystkie uczucia kłębiące się w sercach bohaterów - natomiast pod względem komiksu, gdzie w grę wchodzi także ilustracja - cóż to za problem? Szczególnie jest to ważne, gdy mamy do czynienia z jakąś wielką bitwą - oj ciężko wczuć się w to w powieści...

Dlatego też - według mnie - niesprawiedliwe jest patrzenie na komiksy jako coś wyłącznie dla dzieci. Jasne, wiele jest takich słodkich historyjek, do których pewnie bym nie powróciła, ale myślę, że są też tak dobrze skonstruowane opowieści, które niezależnie od wieku dają tyle samo radości!

A czy Wy czytacie/czytaliście jakieś komiksy?