Wymarzona Kapsuła Czasu - W.I.T.C.H.

Przyznaję się bez bicia - gdy byłam małą dziewczynką w ogóle nie czytałam książek. Nooo... może czytałam te krótsze i z obrazkami oraz lektury, ale bez większych chęci, zmuszona odgórnie. Co nie zmienia faktu, iż uwielbiam historie! Od dziecka uwielbiałam słuchać niezwykłych historii i oglądać wspaniałe filmy czy bajki. Potrafiłam idealnie wczuć się w przeżycie bohaterów - jak to każde dziecko. 

Oprócz tego miałam dostęp do tych wszystkich kanałów dla dzieci: Jetix (wcześniej Fox Kids - się pamięta), Cartoon Network, Boomerang (i co tam wtedy było). Oglądałam wszystko niemal hurtowo. Raczej wybrednym widzem nie byłam. Były jednak takie tytuły, które uwielbiałam szczególnie -  W.I.T.C.H.; Winx Club; Odlotowe Agentki; Scooby Doo... i na tę chwilę chciałabym przybliżyć kolejno Wam tę czwórkę, zaczynając właśnie od komiksów, które kolekcjonowałam najdłużej.

Cały mój zbiorek z Witch - oczywiście mowa tutaj tylko o historiach.

Właściwie historia, jak zaczęłam czytać komiksy W.I.T.C.H. jest dość krótka. Od tak lubiłam serial, który w tamtym czasie oglądałam w telewizji i zobaczyłam w gablotce w kiosku, że jest jakaś gazetka z tym związana. W tamtym czasie zawsze jak gdzieś jeździliśmy na dłuższą trasę (lub po prostu, żebym nie mówiła, że nie chcę gdzieś jechać) rodzice kupowali mi jakiś dowolny magazyn. Wybrałam właśnie  W.I.T.C.H. Czarodziejki... i całkiem długo przy nich zostałam!

W.I.T.C.H. to historia opowiadająca o piątce dziewczyn obdarzonych nadprzyrodzonymi mocami związanymi z żywiołami. Irma - woda, Teranee - ogień, Cornelia - ziemia, Hay Lin- powietrze oraz Will - powierniczka Serca Kondrakaru oraz ich przywódczyni. Dziewczyny nie tylko muszą zmierzyć się z problemami codziennymi, ale także niezwykłymi. Zostają wybrane przez Wyrocznię na Strażniczki Kondrakaru, by chronić pokój we wszechświecie. 

Nie ma nic lepszego niż magia w każdej z nas!

Banalna historia, prawda? Bo właściwie książek o podobnej treści jest na pęczki. Jednakże gdy czytałam wtedy ten magazyn uważałam go za najbardziej ciekawy ze wszystkich dostępnych (do jakiegoś czasu akcja naprawdę trzymała poziom - choć równie dobrze może to być sprawka mojego wieku). W.I.T.C.H. posiadał to wszystko, czego oczekiwałam!

Twórcy  W.I.T.C.H. stworzyli wzór na komiks idealny dla młodszych czytelników. Przede wszystkim fabuła, która dzieli się na poszczególne misje, których jest aż dziewięć. Już od pierwszej części autorzy prowadzili szerzej historię, pozostawiając pomiędzy poszczególnymi rozdziałami splatające w całość zagadki, tajemnice, niedopowiedzenia. Co ciekawe przygody dziewczyn dzieją się nie tylko w naszym świecie, lecz przenoszą się do innych wymiarów, co jest (było) niezwykłe - szczególnie jeśli jesteś małą dziewczynką z podstawówki spragnioną właśnie tej magii.  

Bardzo podobało mi się to (i nadal podoba), że tutaj nie ma idealnych postaci oraz idealnych relacji między nimi. Bohaterki były jak najbardziej ludzkie - posiadały swoje wady i zalety, przez co nie zawsze się zgadzały. Były momenty, gdy każda z nich miała swoją rację i potrzeba było dużej dobrej woli, by doszły do jakiegoś kompromisu.

Ale magia to nie wszystko. Potrzeba też trochę wytchnienia.

I to właśnie sprawia, iż  W.I.T.C.H. jest i był właśnie  W.I.T.C.H. Bohaterowie numer po numerze się zmieniają, dorośleją, a wraz z nimi ich czytelniczki. Postaci jest wiele, więc każdy znajdzie swojego ulubieńca (moi non stop się zmieniali, choć pierwszą miłością obdarzyłam Will Vandom, później była Cornelia Hale, następnie Hay lin... itd). Autorzy wiedzieli, że powinni zmiksować najróżniejsze cechy charakteru, by dziewczyny nie były zbytnio wyidealizowane - a wręcz przeciwnie! 

Szczerze powiedziawszy główne bohaterki cenię sobie nawet w tym momencie. Autorzy wykreowali  W.I.T.C.H. naprawdę z najdrobniejszymi szczegółami. Postaci miały swoją przeszłość, którą powolutku poznajemy. A przeszłość - jak to przeszłość - nie zawsze jest idealna. Dzięki temu już w wieku dziecięcym poznałam drugą stronę medalu związaną z adopcją czy rozwodem. Bo właśnie to jest niesamowite w tych komiksach - rodzice i rodzeństwo, którzy faktycznie brali czynny udział w życiu ich córek. Oni nie znikali! Nie byli tłem dla tych niesamowitych przygód. Często krzyczeli, narzekali, oczekiwali, ale najczęściej po prostu wspierali - jak to najbliżsi. 

Magazyn wychodził od 2002 do 2013 roku po dwa numery w miesiącu. Pierwsza połowa na ogół była przygotowana naprawdę ze starannością (mówię tutaj o rysunkach), by później nieco się stoczyć na "bazgroły", aż w końcu znowu się odbić. Do każdego numeru był dołączony zawsze jakiś prezencik, chociaż ja akurat byłam w tej mniejszości, która kupowała  W.I.T.C.H. dla komiksu.

Hay Lin podczas transformacji.

W.I.T.C.H. miał w swoim czasie ogromne BUM! I chyba ja troszkę zdołałam się zahaczyć o nie. Kiedy ja zaczęłam kolekcjonować magazyn, wszyscy go znali! Nic dziwnego! Adaptacyjny serial leciał w polskiej telewizji. Wszędzie były piórniki, zeszyty, długopisy czy inne przybory szkolne z wizerunkiem którejś z czarodziejek. Mało tego! Kiedy ja akurat kolekcjonowałam karteczki do segregatorów to właśnie na  W.I.T.C.H. wszyscy chcieli się wymieniać! I chyba dzięki temu zostałam w tym na dłużej... zresztą - wkręciłam się i w końcu miałam coś swojego. I chyba o to mi też chodziło - że potrafiłam czekać na kolejny magazyn tak, jak wielu w tamtym czasie czekało na kolejny tom Harry'ego Pottera!

Się rozgaduję, tworząc recenzję, a przecież moim zadaniem było powspominać! A przecież mam co, bo przez długie lata z wytęsknieniem czekałam na czwartki (chyba czwartki?), by kupić kolejny numer  W.I.T.C.H.! Czytałam każdy nowy numer po kolei, by co i raz do niego powracać i robić sobie nawet "czytelnicze maratony"! To było fantastyczne uczucie - trochę taki kac książkowy, który obecnie przeżywam bardzo sporadycznie. Później niestety dorosłam.

Serial, który pokochałam!

Właściwie to gdyby nie  W.I.T.C.H. możliwe, że nie miałabym tak magicznego dzieciństwa! Nie kładłabym ręki na kwiatkui nie liczyła na to, że zaraz podrośnie bądź nie patrzyłabym na ogień, jak gdyby zaraz miał wybuchnąć za moją przyczyną. Widzicie... pomimo prób jakoś nie garnęłam się do Harry'ego Pottera za młodu. Oglądałam filmy, ale aby cztery, by później przez długi czas przerwać przygody w Hogwarcie. Zamiast tego miałam tę przygodę właśnie w tych komiksach. 

Czy można uznać, że W.I.T.C.H. miał w sobie coś moralizującego? Jak najbardziej! Nauczył mnie doceniać przyjaciół - zachęcił, by w ogóle posiadać przyjaciół i się o nich troszczyć! Na prostych przykładach autorzy komiksów nauczyli mnie, jak ważne jest przyznawanie się do błędów, przy jednoczesnym uznaniu czyjegoś zdania. Jak poradzić sobie z wymagającymi rodzicami, często wścibskim rodzeństwem, problemami w szkole... To nie tylko rozrywka... ale także wielka lekcja, która płynęła z W.I.T.C.H.

Mój cały zbiorek! Ponad sto numerów... i tyle wspaniałych wspomnień!

Moja mama, patrząc na kartony komiksów, stwierdziła, że można by to komuś oddać.

Spojrzałam na nią jak na wariatkę.

A w życiu! To moje dzieciństwo! Nie oddam za żadne skarby!