Wielkie marzenia - zostanie POLIGLOTĄ!

Nie jest tajemnicą, że od października 2015 roku wybieram się na studia związane z nauką języków obcych. Nie dostałam się na lingwistykę stosowaną, zamiast tego zdecydowałam się na filologię germańską. Czy się przeniosę na lingwistykę? Jeszcze nie wiem. Zobaczę, jak to wszystko wyjdzie w praniu, kiedy w końcu nauczę się, jak w ogóle wygląda całe to studiowanie...

W tym poście postanowiłam nieco przybliżyć Wam moją skromną osóbkę. Zachęciła mnie do tego Aśka z Wirtualnej Książki - pozdrawiam! Sądzę, że zupełnie inaczej czyta się czyjąś opinie, jeśli tę postać choć trochę się zna. Postaram się powoli otwierać się trochę bardziej na Was... na razie w kwestii jednego z moich marzeń ;)
 

Z ręką na sercu nie powiem Wam, kiedy po raz pierwszy pomyślałam o tym, iż języki obce to moja pasja. Wydaje mi się, iż - jako że to moje marzenie - gdzieś od dziecka kryło się to w mojej podświadomości. Bo i faktycznie... od kiedy sięgnę pamięcią, marzę o tym, by mówić wieloma językami świata. By móc oglądać filmy w oryginalne, czytać książki w oryginale, grać w gry w oryginale, a szczególnie by móc porozmawiać z każdym. Ponieważ bycie poliglotą to dla mnie nie tylko znajomość innych języków aniżeli polski. To także obcowanie z inną kulturą, obyczajami, tradycją. 

Nic zatem dziwnego, iż uwielbiam od dziecka oglądać programy oraz czytać informacje na temat innych państw, szczególnie jeśli owe uwagi kieruje Polak (o tym rozpiszę się przy innej okazji). Długo jednak nie rozumiałam, iż to moja droga ku przyszłości. Jakoś tak... języki obce miały być moim marzeniem. Więc czemu by ich nie spełnić?

Jako że do liceum chodziłam na kierunek humanistyczno-prawniczy wielkim zaskoczeniem dla wielu był fakt, iż w klasie maturalnej ostatecznie mówiłam, że zdecydowałam się na lingwistykę stosowaną. Nie będę żadnym prawnikiem, lecz poliglotką.

Nie było jednak to takie łatwe. 

Na język angielski dodatkowy poszłam dopiero w pierwszej klasie liceum. Dlaczego dopiero wtedy? Ponieważ było to naprawdę późno w porównaniu do moich znajomych, którzy owszem, też poszli od pierwszej klasy... ale podstawówki (minimum gimnazjum). Od razu mówię - chciałam umieć język angielski na perfect od dzieciństwa, nie znaczy to jednak, że zaraz tak chciało mi się go uczyć. Zajęcia trzy razy w tygodniu w szkole mi wystarczały. Jak bardzo musiałam się rozczarować, że jednak... nie wystarczały. 

Język niemiecki to po prostu był śmiech na sali. Co z tego, iż w gimnazjum mogłam mieć dobre wyniki, skoro wystarczyło, iż w pierwszej klasie liceum cofnęłam się do poziomu podstawówki, gdzie kompletnie nic się nie robiło, a sprawdziany polegały na odpowiadaniu na tak banalne pytania jak: Skąd jesteś? Ile masz lat? Która godzina? Nie muszę chyba mówić, jak wszyscy uczniowie są chętni do nauki języka niemieckiego, prawda?

Druga klasa nie przyniosła znaczącej poprawy, ponieważ ledwie co przeniosłam się do zaawansowanej grupy, a już nauczycielka wzięła urlop i trafiło się nam zastępstwo. I znowu więcej się nie robiło niż robiło, aż w końcu nadszedł czas na trzecią klasę i w ciągu ośmiu miesięcy musiałam przeskoczyć z poziomu A1/A2 na B2!

Wierzcie bądź nie, ale przez calutki wrzesień - kiedy wiedziałam, iż co by nie było, muszę poświęcić minimum dwie godziny dziennie na język niemiecki - płakałam. Po prostu płakałam, bo nie rozumiałam żadnego słowa. Bo wszystko mi się myliło. Bo język niemiecki to trudny język. Bo mam dość. Bo jestem zmęczona. Bo mi się nie uda. Bo głowa mnie boli. Bo zimno na dworze. Bo jestem śpiąca. Bo...

Ale powoli, powoli, małymi kroczkami, poświęcając każdą wolną chwilę na naukę zarówno w szkole, jak i w domu, przestawiałam się na niemiecki. Nie było łatwo, oj, nie było, ale najgorsze były początki. Jak zawsze.

Do rozszerzonego niemieckiego podeszłam z lekkim niepokojem i po zjedzeniu tabliczki czekolady gorzkiej i mimo iż wynik nie należał do najwyższych, byłam z siebie dumna.Czy można nauczyć się języka w osiem miesięcy? Tak, można. Jestem tego najlepszym przykładem. Chodzi tutaj przede wszystkim o zacięcie, bo chęci do nauki pojawiają się naprawdę sporadycznie...

A od października wybieram się na filologię germańską ;)