Wichrowe Wzgórza - Emily Brontë [Nowe Wydanie]

Wichrowe Wzgórza mają w sobie coś takiego, że przyciąga mnie każde nowe wydanie tej wyjątkowej powieści. Pamiętam jak dziś, jak po raz pierwszy spotkałam się z tą mroczną historią i z jaką niechęcią czytałam początki... Tak, tak! Dobrze czytacie - "niechęcią", ponieważ do samej historii musiałam się przekonać.

Dla tych co nie wiedzą - moja recenzja samej powieści najmłodszej siostry Bronte, gdzie analizowałam wydźwięk historii i jej przebieg, zrecenzowałam już na blogu. Pozwolę sobie przytoczyć pewne fragmenty...

Przenieśmy się do przełomu XVIII i XIX wieku. To właśnie wtedy do majątku na Wuthering Heights (pl. Wichrowe Wzgórza) powraca pan Earnshaw. Lecz nie przybywa sam. Wraz z nim do Anglii przyjeżdża bezdomny chłopiec o cygańskich korzeniach, który błąkał się bez celu na ulicach Liverpoolu. Panu Earnshaw zrobiło się żal dziecka i postanowił go przygarnąć, tym samym nakazując dwójce swych dzieci: Cathy i Hindley'owi traktować znajdę jak własnego brata, którego nazywa Heathcliffem. Niedługo potem umiera.

Jego prośba zostaje spełniona tylko częściowo. Przyszły panicz Wuthering Heights, Hindley, traktuje go jako służącego, kogoś gorszego od najgorszych, nieustannie go poniżając. Natomiast mała Cathy, nie zważając na uwagi brata, niemal natychmiast zaprzyjaźnia się z Heathcliffem, co później przeradza się w tak silną wieź, iż przybrane rodzeństwo nie będzie mogło bez siebie żyć. Mijają lata, a główna bohaterka przeistacza się w kobietę i jak każda młoda niewiasta będzie musiała zmierzyć się z kwestią małżeństwa... jej wybór niestety nie trafia na tego, którego kocha ze wzajemnością. 

Ekranizacja Wichrowych Wzgórz - polecam!

 

Wichrowe wzgórza to zupełnie inny rodzaj powieści, niż byśmy mogli się spodziewać po klasyce romansu (szczególnie jeśli jesteście po lekturze innej klasyki zatytułowanej Duma i uprzedzenie). Historia dwójki kochanków nie jest wesoła, lecz bardzo smutna, a największym problemem nie jest dla nich otoczenie, lecz oni sami. Oto przerażająco brutalna w swojej rzeczywistości książka, która nie pozwoli czytelnikowi oderwać się od niej chociażby na moment. 
 

Niejednokrotnie się wzruszałam, śmiałam, współczułam, nienawidziłam. Wichrowe wzgórza zapewniają wiele emocji i wrażeń. Wspaniały jest również język - często poetycki - który dopełnia "mistycyzmu miłości" i oddaje pełnię przekazu. Chociażby cytaty, które tutaj przytoczyłam - czyż nie są wspaniałe? A co najważniejsze zostały powiedziane właśnie wtedy, kiedy powinny!

 

Zatem! Gdy tylko dowiedziałam się, że wydawnictwo Zysk i S-ka podjęło decyzję kolejnego tłumaczenia jedynego dzieła Emily Bronte, szczerze zaczęłam się zastanawiać, jakie teraz będzie tłumaczenie. Na początku spotkałam się z tłumaczeniem Piotra Grzesika (od wyd. MG), po czym wróciłam do tłumaczenia Janiny Sujkowskiej. Teraz przyszło mi się zmierzyć z najnowszym przekładem Jerzego Łozińskiego. Jak się prezentuje? 

Zacznę może od tego, że warto tłumaczyć wybrane dzieła po kilka razy, o czym dobitnie przekonałam się na zajęciach z teorii przekładu. Podobno przyjęło się, że każde pokolenie powinno mieć swoje własne tłumaczenie, dzięki czemu dany tekst bardziej do nich trafia. Dlaczego? Z prozaicznej przyczyny - nie ma ideałów. Jeżeli to tłumaczenie do Ciebie nie trafia, masz na rynku dwa/trzy inne - wybierz ten, który Ci się spodoba i czytaj. 

I tak oto mamy chociażby Wichrowe Wzgórza z przekładu pani Janiny Sujkowskiej oraz najnowszego przekładu pana Jerzego Łozińskiego.  Oto przykład już samych pierwszych stron, których różnice - choć są zbliżone do siebie - dostrzega się już w samych wydźwięku kilku zdań.

Najważniejszą jednak różnicą jest sam zapis imienia głównej bohaterki. W tłumaczeniu pana Łozińskiego została (oryginalną) Catherine, natomiast od pani Sujkowska dostała polski odpowiednik, czyli Katarzynę. Wiem na przykład, że moja mama o wiele bardziej woli polskie odpowiedniki, gdyż po prostu nigdy nie wie, jak poprawnie przeczytać dane imię bądź nazwisko. Natomiast ja preferuję zostanie przy angielskim odpowiedniku - Katarzyna w tym przypadku brzmi dla mnie zbyt "polsko", a to przecież nie jest polska powieść. Rozumiecie do czego zmierzam? 

Co jeszcze charakteryzuje najnowsze wydanie od wydawnictwa Zysk i S-ka? Otóż sam format książki. Jest dużo większa i posiada twardą oprawę z obwolutą. Na początku każdego nowego rozdziału znajdziemy mały obrazeczek... a na jego końcu -  listek. Takie niby nic, a dodaje uroku. Do tego czcionka jest dużo większa i szybciej się czyta kolejne strony.

Nie powiem Wam, żebyście to jedno tłumaczenie wybierali, a to drugie całkowicie lekceważyli - co to, to nie! Oba przekłady coś w sobie mają i nie można im nic zarzucić. Mimo to warto mieć świadomość tego, że istnieją różne tłumaczenia w różnych wydawnictwach, żeby wiedzieć, którą książkę wybrać, ażeby lektura przypadła do gustu :D

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Tytuł: Wichrowe Wzgórza

Autor: Emily Brontë

Przekład: Jerzy Łoziński

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Premiera wydania: 5.09.2016

 Liczba stron: 448

Oprawa: twarda z obwolutą

Cena detaliczna: 39,90 zł