Wichrowe wzgórza - Emily Bronte

Z klasykami jest tak, że na ogół wszyscy je znają, a tylko garstka je czytała i ma możliwość coś na ich temat powiedzieć. Przyznam się, że ostatnio czuję "przypływ miłości" na stare tytuły, które koniecznie chcę poznać. Tak też padło na "Wichrowe wzgórza" jedynej powieści Emily Bronte! 

Przenieśmy się do przełomu XVIII i XIX wieku. To właśnie wtedy do majątku na Wuthering Heights (pl. Wichrowe Wzgórza) powraca pan Earnshaw. Lecz nie przybywa sam. Wraz z nim do Anglii przyjeżdża bezdomny chłopiec o cygańskich korzeniach, który błąkał się bez celu na ulicach Liverpoolu. Panu Earnshaw zrobiło się żal dziecka i postanowił go przygarnąć, tym samym nakazując dwójce swych dzieci: Cathy i Hindley'owi traktować znajdę jak własnego brata, którego nazywa Heathcliffem. Niedługo potem umiera.

Jego prośba zostaje spełniona tylko częściowo. Przyszły panicz Wuthering Heights, Hindley, traktuje go jako służącego, kogoś gorszego od najgorszych, nieustannie go poniżając. Natomiast mała Cathy, nie zważając na uwagi brata, niemal natychmiast zaprzyjaźnia się z Heathcliffem, co później przeradza się w tak silną wieź, iż przybrane rodzeństwo nie będzie mogło bez siebie żyć. Mijają lata, a główna bohaterka przeistacza się w kobietę i jak każda młoda niewiasta będzie musiała zmierzyć się z kwestią małżeństwa... jej wybór niestety nie trafia na tego, którego kocha ze wzajemnością. 

Po raz pierwszy natrafiłam na nazwę "Wichrowe wzgórza" podczas czytania mało ambitnego dzieła: "Zmierzch", a w 2011 roku   udałam się do kina na ekranizację tego klasyku w reżyserii Andrea Arnold. Film tak mi się nie podobał, tak się wynudziłam, że postanowiłam nigdy więcej do tej historii nie powracać. A jednak! Po latach - już niemal jako kobieta - ciekawość mnie pokonała i sięgnęłam po książkę, o której wszyscy (a szczególnie moja kochana sąsiadka!) nieustannie się zachwycali. I wiecie co? To był strzał w dziesiątkę! Oszalałam na punkcie historii Cathy i Heathcliffa!
 

"Gdy­by wszys­tko in­ne zginęło, lecz on po­zos­tał, ja na­dal bym is­tniała; lecz gdy­by wszys­tko in­ne trwało, a on zos­tał uni­ces­twiony, cały wszechświat stałby mi się całko­wicie obcy".

"Wichrowe wzgórza" to zupełnie inny rodzaj powieści, niż byśmy mogli się spodziewać po klasyce romansu. Historia dwójki kochanków nie jest ani wesoła, ani smutna, a największym problemem nie jest dla nich otoczenie, lecz oni sami. Oto przerażająco brutalna w swojej rzeczywistości książka, która nie pozwoli czytelnikowi oderwać się od niej chociażby na moment. 

"Nie mogę żyć bez me­go życia! Nie mogę żyć bez mo­jej duszy! "

Na stronach znajdziemy portret ludzi obłędnie w sobie zakochanych, posiadających siebie nawzajem - na dobre i na złe - a jednocześnie tak samotnych. A - co najważniejsze - nie są to bohaterowie, których jednoznacznie moglibyśmy nazwać dobrymi bądź złymi. Oto Cathy - dziewczyna diabeł. Jeden wielki dzikus, uwielbiający robić komuś psikusy, nieraz zahaczając się o krzywdy. I choć można by ją zaliczyć do lekkoduchów - wcale tak nie jest. Kiedy chce, stąpa twardo po ziemi i nie pozwala nikomu wyrazić swego zdania. Przy niej Heathcliff zachowuje się jak potulny baranek. Lecz chłopak potrafi zrobić wszystko (może nawet i zabić) byle tylko przy niej trwać. Jest obłędnie zakochany w swej przyrodniej siostrze, łącząc w sobie nie tylko związaną z tym romantyczność, ale także zazdrość i nienawiść do wszystkich tych, którzy stoją mu na drodze.
 

"Po­nieważ niedo­la i po­niżenie, i śmierć, i nic, czym Bóg czy sza­tan chciałby nas po­karać, nie mogły nas roz­dzielić, ty z włas­nej wo­li to uczyniłaś". 

Dlatego tym bardziej boli, iż ich miłość była tak smutna. "Wichrowe wzgórza" ukazują prawdę o tym, co się dzieje z człowiekiem, gdy najpotężniejsze z uczuć, jakie człowiek posiada, zostaje wpierw wzgardzone, a następnie odebrane. Powiem jedno - nic dobrego, a za przykład posłużę się głównym bohaterem, którego wewnętrzne zmiany zachodzą na naszych oczach. A od nienawiści do miłości jest naprawdę jeden mały kroczek...

Niejednokrotnie się wzruszałam, śmiałam, współczułam, nienawidziłam. "Wichrowe wzgórza" zapewniają wiele emocji i wrażeń. Wspaniały jest również język - często poetycki - który dopełnia "mistycyzmu miłości" i oddaje pełnię przekazu. Chociażby cytaty, które tutaj przytoczyłam - czyż nie są wspaniałe? A co najważniejsze zostały powiedziane właśnie wtedy, kiedy powinny!

Cóż mogę powiedzieć jeszcze, by przekonać Was do zapoznania się z klasyką romansu, lecz romansu zupełnie innego, niż moglibyście się spodziewać? Może to, iż "Wichrowe wzgórza" doczekały się wielu pozytywnych opinii i recenzji czytelników, krytyków i literatów, choć na początku powieść ta budziła wiele kontrowersji? A może ktoś z Was pamięta ekranizację tej powieści? Osobiście odradzam wcześniej wspomnianą ekranizację z 2011 roku, natomiast jej starszą wersję z 1992 z Ralphem Fiennes w roli Heathcliffa - polecam! 

A czy Ty znasz już tę smutną historię?

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Tytuł: Wichrowe wzgórza

Autor: Emily Jane Bronte

Tłumaczenie: Piotr Grzesik

Wydawnictwo: MG

Data wydania: 1847

Data wydania omawianego wydania: 2014

Liczba stron: 448

Oprawa: Miękka/Twarda

Kategoria: Klasyka romansu

Ocena: CELUJĄCA!