5 rzeczy, które irytują w byciu blogerem literackim

Ostatnio mówiłam o "blaskach" bycia blogerem literackim, teraz czas ukazać drugą stronę monety. Bo wszystko - naprawdę wszystko - posiada swoje plusy i minusy. Czasami coś, co dla jednego może być rajem na ziemi, dla drugiego może okazać się chlebem powszednim... a może nawet męczarnią. 

Zapewne ten tekst zrozumieją głównie sami blogerzy, choć starałam się napisać go zrozumiale i przyrównać do sytuacji, które każdy zna. Potraktujcie proszę ten post jako swego rodzaju ciekawostkę. Nie chcę się skarżyć. Pragnę po prostu zawrzeć moje przemyślenia.

1. I nagle piętrzy się aż za dużo książek

Na osłodę dodaję Christie, której nigdy nie jest za wiele!

Zgodnie z przysłowiem: Apetyt rośnie w miarę jedzenia, bloger potrafi się zagubić. Jesteśmy tylko ludźmi i czasami ciężko się powstrzymać. Szczególnie, gdy ma się dostęp do tak wielu fantastycznych nowości, powieści, które prezentują się zachęcająco czy też kolejnych części ulubionej serii, bo przecież nie możemy się ich doczekać. Nagle się okazuje, że wszystkie te NIEZBĘDNE DO ŻYCIA historie pojawiają się w naszych domach... w tym samym momencie. I wtedy rośnie gula żalu, bo przecież teraz to wszystko trzeba jak najszybciej przeczytać i zrecenzować.

I może powiecie, że nie ma potrzeby do pośpiechu. Że przecież najważniejsze, by ta recenzja się pojawiła, a reszta nie jest aż taka ważna. No dobrze. Ale widzicie - ja traktuję moją Wymarzoną Książkę jak firmę. Własną, malutką, może nawet dopiero raczkującą, ale jednak firmę. Coś, co stworzyłam własnymi rękoma, sumiennością i dyscypliną. I jak to firma mam swoje zobowiązania. Jeżeli zamawiam jakąś książkę przedpremierową to jasny sygnał, że recenzja również powinna pojawić się przed premierą bądź przynajmniej w dniu premiery. Nikt mnie nie skrzyczy, jeżeli tak się nie stanie - wiadomo: bloger też człowiek - ale jeżeli sytuacja się natrętnie powtarza, tracimy na rzetelności. 

Poza tym łatwo wpaść w pętlę czytać-zrecenzować-czytać-zrecenzować... i tak w kółko. Nagle dana powieść staje się jedynie postem do odhaczenia, bo przecież kolejne książki czekają w kolejce. Łatwo opanować tę sytuację, gdy bloger ma na liczniku więcej niż dwanaście miesięcy i stałą liczbę współpracowników. No i kubeł zimnej wody nieopodal, który przypomina, że przecież wszystkich historii nie da rady poznać!

2. Zachwyty przedpremierowo, gorycz po premierze

Przykład egzemplarza przedpremierowego oraz finalny egzemplarz.

Drugie miejsce zajęło coś, co szczególnie irytuje mnie w blogsferze. Ja wiem, że każdy z nas ma inny gust (a o gustach się przecież nie dyskutuje), ale na Boga! Szanujmy się i nie okłamujmy nawzajem. A przede wszystkim siebie samego. 

Co i raz zdarza się taka sytuacja, że do rąk wielu blogerów trafia ta sama powieść. Przedpremierowo. I wtedy - cóż za przypadek! - na ogół każdy, jak jeden mąż, zachwyca się nad tą historią, komplementuje, powtarza, jaka jest wyjątkowa. Ja później siedzę i wytrzymać nie mogę, by samej ten tytuł poznać. W końcu się doczekuję... i aż drapię się po głowie, co w niej było takiego niezwykłego. Przy drugim razie zagryzam zęby, przy trzecim jestem już zdenerwowana... a po którymś z kolei tracę wiarę w recenzje przedpremierowe i czekam na te długo po premierze, by poznać prawdę. I to nie tylko ja tak mam.

I ja rozumiem - szczególnie młodych, jeszcze uczących się blogerów - że łatwo wpaść w te błędne rozmyślania, jakoby wydawnictwo oczekuje od nas samych pozytywnych recenzji. To oczywiste - dla nich to pieniądz: być albo nie być. Ale to tylko ich życzenie, by powieść się przyjęła i spodobała. Nic się nie stanie, jeżeli opinia nie będzie pochlebna. Sprawdziłam po sobie - nie wyrzucili mnie z grona recenzentów, nie nakrzyczeli, nie pogrozili paluszkiem. Po prostu odpisali, że dziękują. TYLE!

Więc proszę, nie okłamujmy siebie nawzajem. A przede wszystkim nie okłamujmy innych, biednych czytelników, którzy wydają ciężko zarobione pieniądze na produkt bez wartości. Tylko tyle i aż tyle.

3. Stary wyjadacz

Źródło: lubimyczytac.pl

Trochę nawiązanie do poprzedniej kwestii. Coś, co mnie cieszy i przy tym męczy. Z każdą powieścią stajemy się mądrzejsi o nowe doświadczenia. A wiele historii jest do siebie niezwykle podobnych, a wręcz wtórnych. Ciężko w końcu wymyślić coś oryginalnego i wyróżniającego się z tłumu. 

Bardzo często wiem, jak potoczy się akcja już po pierwszych dwóch rozdziałach. Wiem, który typ postaci charakteryzuje tego a tego bohatera. Wiem, jakich zabiegów autor na ogół używa, by pogłębić jego osobowość i zdaję sobie sprawę, jak często topornie mu to wychodzi. I tak dalej, i tak dalej. No niestety - schemat pogania schemat, a jak ja już się naczytałam bardzo wielu powieści... to jakże tu zachwycać się nowością, która przecież jest taka wyjątkowa i innowacyjna? Bo na ogół nie jest. To wszystko już było.

Do tego blogerzy literaccy są na ogół uważnymi czytelnikami. Przecież musimy wychwycić najróżniejsze niuanse, by następnie opisać wszystkie plusy i minusy w naszych recenzjach. Przez to stajemy się czasami czepliwi. Nie zachwyca nas coś, co powinno położyć na kolana. 

Ale są tego dobre plusy - kiedy już pojawi się coś naprawdę DOBREGO, potrafimy to docenić. I właśnie te książki później polecamy dalej. 

4. Recenzent to nie czytelnik

Źródło: Internet

Nie potrafię powiedzieć, w którym momencie pojawiło się przeświadczenie, że recenzent czyta książki tylko pod recenzję. Bo przecież jak już coś przeczytamy, to już należałoby, by i ta opinia się na blogu pojawiła. Ale najśmieszniejsze, że nie powinniśmy brać udziału w konkursie, w którym do wygrania jest jakaś powieść, bo przecież to konkurs tylko dla ZWYKŁYCH czytelników. Halo, a my to kto? 

Ten temat jest po prostu śmieszny i żałosny. Naprawdę nie chcę mi się nad nim rozczulać, bo już moje koleżanki po fachu to uczyniły. Tylko chciałabym zdradzić mój sekret - ja nie recenzuję wszystkiego, co przeczytam. Oczywiście jest tak, że czytam głównie egzemplarze recenzenckie, ale nie zmienia to faktu, że aż czuję ulgę, gdy nie muszę napisać mojej opinii o danym dziele. Bo po prostu mi się nie chce.

Do tego wszystkiego - jestem zwykłym, szarym czytelnikiem. Czytelnikiem, który kocha książki, zgromadził pokaźny księgozbiór i który pisze o tym, co przeczytał... ale to nadal czytelnik. Kropka.

5. Oburzony autor  

Przykład tego, że można ładnie starać się tłumaczyć, o co chodziło w książce ;)

Na koniec rzecz o tym, że gdy publikujesz coś w Internecie, ta rzecz podlega krytyce. Proste i logiczne, i aż chciałoby się powtarzać słowa niejednego autora, jakoby uwielbia on krytykę, ale tę konstruktywną. Bo ja też ją sobie cenię i bardzo lubię, gdy ktoś zwróci mi na coś uwagę (bo to znak, że przeczytał moje wypociny). Ale do rzeczy.

Wiecie, dlaczego niektórzy blogerzy nie przepadają za czytaniem polskiej literatury współczesnej? Ponieważ pisarz potrafi się przyczepić do jego recenzji. Jeżeli to młodszy autor - napisze po prostu anonim, jak to omawiana książka jest świetna i recenzent się nie zna. Jeżeli jest to starszy wiekiem autor - bywa, że napisze coś na swojej stronie/FB, jak to ten recenzent się nie zna. Czasami obrażając kogoś, komu po prostu jego/jej książka się nie spodobała.

I piszę to z własnego doświadczenia. Nie będę wskazywała palcami bądź podlinkowała moich recenzji, pod którymi znajdują się podobne anonimowe komentarze, bo to bez sensu. Chodzi o fakt, a ten sam z siebie jest smutny. I ja rozumiem, że każdy z nas chciałby okazać się wieszczem, i żeby nasze powieści przyniosły krocie. Ale tak to nie działa i trzeba się pogodzić z tym, że nie dogodzi się każdemu. A jeżeli niepochlebne recenzje kolą w oczy - proszę ich nie czytać. Raczej wykonalne, prawda?

~~*~~

Trochę się rozpisałam, więc każdemu, który przeczytał te wypociny powinnam przybić piątkę w nagrodę za wytrwałość. Także takie oto są blaski i cienie blogera książkowego, choć jeżeli przyrównamy je do tych wszystkich dobrych aspektów - te irytujące cechy wręcz bledną, stając się niewidzialne.

A co Wy o tym sądzicie? Zgadzacie się z moimi punktami? 

Może jest coś, co byście dodali?