Znajdź wymarzoną książkę: Popiół za popiół

sobota, 9 września 2017

Popiół za popiół - Jenny Han, Siobhan Vivian

Pamiętam to uczucie, gdy po lekturze Bólu za ból byłam mile zaskoczona. Spodziewałam się niezobowiązującej, lekkiej książki, a otrzymałam niejednoznaczne postacie i niekonwencjonalne zachowania. Drugi tom - Ogień za ogień - również nakręcił mnie pozytywnie, każąc oczekiwać od Popiołu za popiół wyjątkowego zakończenia. Czy się zawiodłam?

Mary, Kat i Lillia nie miały w planach nikogo krzywdzić (a przynajmniej nie tak poważnie). Pragnęły jedynie odpowiedzieć ogniem za ogień. Zemścić się za wyrządzone krzywdy. Nie spodziewały się jednak, że kto mieczem wojuje, od miecza ginie. Wiele tajemnic wychodzi na jaw, a prawda może rozdzielić je na zawsze.

Tak oto dobrnęłam do końca historii osadzonej na wyspie Jar. Cała trylogia wydawać by się mogła przeciętną, nie wyróżniającą się z tłumu opowieścią o dzieciach z bogatych domów. Ale tak nie jest. Autorki poruszyły znacznie poważniejsze tematy, takie jak prześladowanie, wyśmiewanie, poniżanie, ukazując jednocześnie realne skutki zemsty.

Zemsta obciążona jest pewną wadą: spełnia się w oczekiwaniu. Sam akt zemsty natomiast, zamiast wzbudzać przyjemność, rodzi tylko ból, a w każdym razie ból jest uczuciem dominującym.

- Mark Twain

Nie sposób powiedzieć coś więcej na temat trzeciego tomu, jeżeli ktoś nie zapoznał się z częścią pierwszą i drugą. Na kartach tej trylogii autorki stopniowo zagęszczały i tak tajemniczy klimat, wplatając niejeden drobiazg, który poznany, zmienia całkowicie obraz rzeczywistości. Popiół za popiół sumuje wszystkie te zagadki, choć pozwala nam, czytelnikom, samemu wyciągnąć wnioski. Niejednoznaczność jest właśnie jednym z najlepszych plusów tej serii.

Bohaterowie nie są sztampowi. Każdy z nich miał jakąś tajemnicę za uszami, jakieś niedomówienie na języku. Mogłam znaleźć osobę, której najbardziej współczułam, oraz taką, której szczerze nie znosiłam. Powieść skupia się przede wszystkim na tych emocjach, dzięki czemu nie pozostajemy obojętni na krzywdę fikcyjnych postaci.

Stylistycznie Popiół za popiół nie wyróżnia się z tłumu młodzieżówek. Przeważają dialogi, a opisów jest tylko tyle, ile musi być. Wniosek - akcja brnie szybko do przodu, a całość czyta się jednym tchem. 300 stron to lektura na jeden wieczór. Ale wieczór pełen wrażeń.

Po okładkach czy też opisie nie spodziewałabym się aż tak przyjemnej lektury (szczególnie, że niejedną powieść dla młodzieży się czytywało). A tu proszę! Co i raz natrafiam na miłe dla oka perełki, które potrafią mnie pozytywnie nastroić. Oby podobnych historii było jak najwięcej. Polecam!