Głodówka = niedowartościowanie? - Wszystko, tylko nie mięta [Ewa Nowak]

Nie ma rodzin idealnych. Po prostu nie ma. Szczególnie jest to widoczne, jeśli weźmie się pod uwagę fakt, iż każdy z nas jest na swój sposób daleki od perfekcji. Więc co się stanie, jeśli rodzina składa się właśnie z takich członków? Nie jest to nic złego - oczywiście, że nie. Przecież każdy z nas ma swoje problemy i powody takiego, a nie innego postępowania. O tym właśnie jest ta książka - debiutancka powieść zasłużonej już bestsellerowej pisarki Ewy Nowak - o sile rodziny, która sprawia, iż potrafimy śmiać się z własnych wad.

Tak właśnie robi rodzina Gwidosz - wyśmiewa własne niedoskonałości, tworząc przyjemną, wręcz sielską atmosferę radości i śmiechu, gdzie każdy wie, iż ma obok siebie przyjazną duszyczkę, chętną ku pomocy. Choć... czy aby na pewno? Czy na milion procent każdy z nas potrafi od tak otworzyć swe serce dla drugiego członka rodziny i opowiedzieć o swoich zmartwieniach, żalach?

Przystojny Kuba do tej pory nie miał problemu z rozkochiwaniem w sobie dziewczyn. Szczerze wierzył, iż jego urokowi osobistemu nie oprze się żadna - do czasu, aż pewna dziewczyna utrze mu nosa. Ponieważ nie jest to zwykła nastolatka o zwykłych problemach. Jest równie świadoma swej inteligencji, poczucia humoru i dystansu do siebie, co swego kalectwa.

Jego młodsza siostra - Malwina - przeżywa okres młodzieńczego buntu. Staje się dziewczyną z humorami, marząca o wielkiej miłości i szczęściu. W ten oto sposób poznaje sławnego artystę... starszego o ponad dwadzieścia lat. Dostaje pełno kompleksów, a jeden z nich sprawia, iż za wszelką cenę - nawet cenę zdrowia - chce schudnąć.

Do tej parki dołączyła kilka lat temu najmłodsza córeczka państwa Gwidosz, Marysia, która niesie wraz ze sobą pełno szczęścia oraz kłopotliwych pytań. Jak w takim razie odnaleźć się w podobnej rodzinie mają najstarsi, czyli mama i tata? Kochające się małżeństwo nie dość, że musi borykać się z problemami dzieci, którzy pomocy wcale nie oczekują, to jeszcze muszą poradzić sobie sami ze sobą... W obu przypadkach jest to bardzo trudne.

Tym razem przygotowałam dla Was coś... innego. Postanowiłam stworzyć coś w rodzaju pogadanki. Jest to plan, który od dawna tkwił w mojej głowie, ponieważ od dawna wiedziałam, iż o książkach należy rozmawiać. Tylko jak? Tak szczerze mówiąc, sama tego zbyt często nie robię - większość tematów dotyczy głównie: "Fajna książka. Przeczytaj" albo "Nudna książka. Nie czytaj, znajdę ci coś innego". Jednakże - pierwsze koty za płoty - i tym razem postanowiłam zacząć harcować na księżycu tą nieszczęsną siekierą.

"Wszystko, tylko nie mięta" posiada bardzo rozbudowaną historię. Choć książka liczy sobie nieco ponad 200 stron, autorce udało się poruszyć naprawdę wiele nie najprostszych wątków. Można uznać, iż głównych bohaterów mamy aż całą rodzinę Gwidosz - tatę Mariusza, mamę Joannę, syna-brata Kubę, starszą córkę-siostrę Malwinę oraz młodszą siostrę-córkę Marysię.

Każda z owych postaci ma najróżniejsze problemy - problemy nieobce żadnemu z nas, tego jestem pewna. Niestety nie uda mi się poruszyć wszystkich kwestii, dlatego postanowiłam skupić się  na - moim zdaniu najciekawszym (dla mnie) - wątku. Na głodówce Malwiny. 

Jest to temat trudny, a przecież wcale nie taki obcy. Czyż nie większość z nas kobiet (jeżeli nie wszystkie) musiałyśmy radzić sobie z podobnymi myślami, co jedna z głównych bohaterek:

"Nigdy już nie zjem czekolady ani delicji. Zwłaszcza delicji. Przez ten mamy wegetarianizm ja się ciągle pokątnie objadam. Jestem tłusta. Jestem beznadziejna. Nic dziwnego, że nikt nigdy nie zwrócił na mnie uwagi - Malwina zgarbiła się na krześle. - Mam trzy fałdy na brzuchu. A na dodatek od ciastek wyskoczyły mi dwa pryszcze. Chyba się powieszę. Dlaczego nie mogę mieć normalnej twarzy i normalnej figury? Muszę zacząć od teraz. Zdecydowanie za dużo jem. Jutro kupię sobie herbatkę odchudzającą". (str. 95)

Ewa Nowak obrazuje sytuację z dystansem, nie oznacza to jednak, iż nie zabraknie tutaj przykładów postępowania nastoletniej dziewczyny, która z dnia na dzień widzi siebie coraz grubszą. Ma wrażenie, iż nadal nic nie schudła. Staje się nie tylko nieodżywiona, ale także niechętna do życia i śmiechu.

Chyba każdy z nas gdzieś tam spotkał się z podobnym zachowaniem, prawda?

Ale, ale! Co z rodziną?! Czyż rodzina Gwidosz nie miała być tą uroczą, jedną z doskonalszych rodzin, w których po prostu chciałoby się znaleźć? Oczywiście, że nie. Nie ma ludzi idealnych i każdemu z nas zdarzają się błędy. Błędy chociażby w samym myśleniu i błędnym przekonaniu, iż "to nas nie dotyczy".

Weneta porządkowała właśnie pokój swoich młodszych córek i układała na półkach

niezliczone lalki Barbie [...]

- Po co im tyle tych anorektyczek? - zainteresował się Kuba.

- Jak powiedziałeś? Anorektyczek? 

- [...] To paskudne lalki. Przecież tak właśnie wyglądają anorektyczki, prawda?

- Niestety nie.

- Nie? Przecież one się głodzą albo zwracają wszystko, co zjadły. To muszą być jakieś ograniczone umysłowo idiotki. Skąd się bierze taka paranoja?

- Kuba, jesteś bezlitosnym sędzią, a na dodatek masz szczątkową wiedzę na temat problemów nastolatek. Czy ty naprawdę myślisz, że tak wygląda dziewczyna z anoreksją? 

- A co, nie wygląda tak? [...] Wiesz, ja nie rozumiem, jak można się celowo głodzić. I jak rodzice do tego dopuszczają. Moim zdaniem rodzina, która chowa u siebie taką córeczkę, jest debilna. Ja nie wyobrażam sobie, żeby w normalnym domu to było możliwe. (str. 104-105)

Ewa Nowak daje przykład podobnego myślenia u nastolatek, jednakże w "Wszystko, tylko nie mięta" odnajdziemy coś więcej - przykład rozwiązania. Jakiego? Tego Wam nie zdradzę. Musicie koniecznie sięgnąć po debiut pisarki-pedagog. Warto, możecie mi wierzyć!

Ale może już teraz znacie jakieś sposoby, jak pomóc osobie cierpiącej na początki anoreksji? 

Może znacie jakieś przykłady postaci literackich/filmowych? 

Co sądzicie o podobnym poście?

Czekam na Wasze opinie!