Wymarzony wywiad, czyli rozmowa z Katarzyną Kwiatkowską

Są tacy pisarze, przy których nie można przejść obojętnie. Są takie książki, których po prostu nie sposób nie przeczyć. Są takie historie, które koniecznie trzeba poznać. Dla mnie takim pisarzem jest Katarzyna Kwiatkowska, książką Zbrodnia w szkarłacie, a historią - błyskotliwe odpowiedzi na moje pytania. O życiu, o książkach, o zawodzie...

Już od 12. sierpnia możliwe jest zakupienie najnowszego kryminału Katarzyny Kwiatkowskiej - Zbrodnia w szkarłacie - autorki takich książek jak Abel i Kain czy Zobaczyć Sorrento i umrzeć, ale także tłumaczki Elizabeth Gaskell: Północ i południe czy Żony i córki. 

 Mam nadzieję, że wywiad się Wam spodoba, a wypowiedzi pisarki zachęcą do zgłębienia jej twórczości, którą z całego serca Wam polecam!

1. Czy pisarstwo było Pani marzeniem, czy może pierwsza wydana powieść – Zbrodnia w błękicie – była wynikiem splotu wypadków, które samoistnie potoczyły się w Pani życiu? 

Moje pisarstwo jest zdecydowanie skutkiem okoliczności. Nigdy nie zamierzałam napisać powieści, choć zawsze lubiłam pisać – najpierw w szkole wypracowania, potem w pracy pisma handlowe. Gdy pewnego dnia się okazało, że po raz pierwszy od lat dysponuję czasem, postanowiłam napisać kryminał retro.

2. Kryminały nie są najprostszymi fabularnie powieściami, które wymyśla się za pstryknięciem palca… a może jednak tak właśnie jest? Agatha Christie wspomniała kiedyś „Pomysły moich powieści kryminalnych znajduję zmywając. Jest to zajęcie tak głupie, że zawsze rodzi we mnie myśl o zabójstwie”  - a jak jest z Panią?  

Przede wszystkim uważam, że z prac domowych zmywanie nie jest jeszcze najgłupszym zajęciem :). Pomysły intryg najczęściej przychodzą mi do głowy pod wpływem czytanych książek i oglądanych filmów, a także obserwowania otaczających mnie ludzi. A gdy znajdę się w prawdziwym zaułku i nie potrafię wybrnąć z jakiejś fabularnej plątaniny, rozwiązania zjawiają się podczas kąpieli lub prowadzenia samochodu.

3. Wymyślenie głównego bohatera – w dodatku detektywa – nigdy nie należy do najprostszych zadań. Zarówno Holmes, jak i Poirot potrafili bardzo wiele się dowiedzieć  jedynie sztuką dedukcji. Obydwoje nie mieli żon ani choćby ukochanych. Jeden z nich był uzależniony od kokainy, drugi miał manię sprzątania. Na tym tle Jan Morawski wygląda bardziej… ludzko. Zagadki rozwiązuje głównie poprzez wypytywanie i sklejanie myśli w całość, znamy jego narzeczoną, nie ma uzależnień. Czy nie korciło Pani – a może był to początkowy nawet zamysł – by stworzyć swego bohatera bardziej na podobieństwo owych angielskich detektywów? 

 

Tak, przyznaję, że bardzo korciło mnie stworzenie bohatera z jakąś psychozą, traumą, lub choćby zabójczym nałogiem czy nieślubnym dzieckiem. Ale potem stwierdziłam, że na tle tych trudnych postaci, w które obfituje współczesna literatura, Jan będzie bardziej się odcinał bez tego balastu. Chciałam, aby był tolerancyjny i nieco cyniczny. A jeśli chodzi o nałóg, Jan był – a może nadal jest – narkomanem.

4. Nawiązując do narzeczonej, Konstancji Radolińskiej… bardzo mnie ciekawi sama jej postać, ponieważ rzadko spotyka się młodą panią detektyw-amator. Skąd pomysł na jej osobę? Czy możemy liczyć na ich spotkanie w następnych powieściach? A może nawet możemy spodziewać się wspólnego śledztwa Konstancji i Jana?

Konstancja istniała już w pierwszej powieści, wspominałam też o niej w Ablu i Kainie. Po drugiej książce zapragnęłam zmiany – zmiany miejsca i trochę tematyki. Chciałam, by bohaterem kolejnej powieści stały się południowe Włochy, by ciężar opowieści przesunął się z osoby detektywa na lokalizację. Śledztwo miało być wielowątkowe i chaotyczne, a do tego bardziej pasowała kobieta, koniecznie amatorka. Myślę, że Konstancja i Jan kiedyś się spotkają, ale nie wiem, czy będą stać po tej samej stronie barykady. Z pewnością Konstancja nie pozwoli się zepchnąć z powrotem do roli przyzwoitej panny postępującej zgodnie z etykietą, czyli panny czekającej na męża.

5.  Oprócz zagadek oraz śledztwa w Pani książkach odnajdujemy dobrą literaturę historyczną. Czy miała Pani istotny powód na osadzenie akcji bohaterów na przełomie XIX i XX wieku, czy może była to spontaniczna decyzja? Dlaczego wybrała Pani zabór niemiecki? 

Pochodzę z Poznania, więc wybór terenu był zupełnie naturalny, a wspomniany czas należy do najciekawszych w historii Wielkopolski. To wtedy, jako reakcja na naciski germanizacyjne zaborcy, ukształtowała się typowa tutejsza postawa, z której Poznaniacy przez lata słynęli.

6. Relacje niemiecko-polskie nie były najprostsze – szczególnie dla uciskanego narodu polskiego. A jednak w Pani ostatniej powieści – Zbrodni w szkarłacie - odnajdujemy postać Dobrego Niemca. Czy taka też była ukryta rola Joachima Engla – łamanie stereotypu pruskiego zaborcy? Jakie jest Pani zdanie na nadawanie komuś danej etykietki?

Rzeczywiście, Joachim Engel miał przełamać stereotyp butnego i tępego Prusaka. Już zresztą w Zobaczyć Sorrento i umrzeć najbardziej pozytywną postacią jest Niemiec. A jeśli chodzi o etykietki, wszyscy wiemy, że ich nadawanie może być krzywdzące dla osądzanego, a niebezpieczne dla etykietującego, bo bardzo często wiedzie wprost do pomyłki. Z drugiej jednak strony, przy obecnym tempie życia, stereotypy są nam niezbędne, by choć trochę pomóc nam ocenić spotykanych ludzi. Tylko szufladkując innych możemy podejmować bieżące decyzje.

7. Rozmawiając o literaturze, nie można nie nawiązać do Pani drugiej profesji. To właśnie Pani przetłumaczyła dla polskiego czytelnika powieści Elizabeth Gaskell. Jak to się stało? Czy była to Pani własna inicjatywa, czy może wydawnictwo o to Panią poprosiło? 

Tłumaczenie było raczej incydentem, w żadnym razie profesją. Miałam gotowy przekład i po ukazaniu się Zbrodni w błękicie zaproponowałam tekst powieści pani Gaskell kilku wydawcom.

8. A co jest bardziej wymagającym zadaniem – tłumaczenie z koniecznością zachowania stylu i języka danego autora, czy może pisanie wszystkiego od podstaw ze świadomością nieograniczonego pola do popisu?

Zdecydowanie trudniejsze jest napisanie powieści. Trzeba obmyślić fabułę, postaci, tło, a jeśli chodzi o język, to autor nie ma tu nieograniczonego pola do popisu. Próbuje przecież ująć w słowa to, co rozbrzmiewa mu w głowie, a to, co zapisze, nigdy nie jest tak doskonałe jak to, co sobie umyślił. Niestety.

9.  Czy kolejne przygody Jana Morawskiego są już zaplanowane? Czego możemy się teraz spodziewać?

Zaplanowane – nie. Na razie wiem tylko kto kogo zabił i dlaczego. To pierwszy etap mojego pisania. Na pewno Jan z Mateuszem znów pojawią się w Wielkopolsce.

Bardzo dziękuję za udzielenie wywiadu! Pozdrawiam i życzę kolejnych bestsellerów!

Ja również dziękuję!

ZNAJDŹ WYMARZONĄ KSIĄŻKĘ

www.wymarzona-ksiazka.blogspot.com