Książka jeszcze bliżej, czyli o ekranizacjach oraz adaptacjach

Mogłabym dać sobie rękę odciąć, zakładając się, że na pewno każdy z Was przynajmniej raz (choć równie dobrze mogłabym powiedzieć liczbę pięćdziesiąt bądź sto) obejrzał ekranizację bądź adaptację jakiejś książki. Nie ma w tym wszakże żadnego zdziwienia - reżyserzy filmowi i serialowi bardzo często i chętnie sięgają po gotowy materiał fabularny i odtwarzają według niego bardziej lub mniej udany świat. 

I nie będę się tutaj sprzeczała, czy ekranizacje to coś dobrego i złego. Osobiście ja nigdy w nich nie wiedziałam niczego złego. Oczywiście co i raz miałam szansę być rozczarowana kinową wersją - szczególnie jeśli dana powieść bardzo mi się podobała - ale nigdy jakoś nie oskarżałam reżysera o niszczenie dzieła. Ostatecznie każdy z nas daną powieść może odebrać na wielorakie możliwości i tym zawsze książka będzie górowała nad filmem, że ty zawsze my tworzymy świat. 

Ale zbaczam z tematu, którym miały być książki a ich adaptację/ekranizacje (mam nadzieję, że nikomu tutaj nie muszę tłumaczyć różnicy pomiędzy nimi)... otóż chciałabym tutaj podkreślić samo ich znaczenie, które oczywiście jest ogromne! 

Żyjemy w czasach, w których - co śmieszne! - film na DVD jest w wielu przypadkach tańszy od książki (już nie będę wspominała o tym, że bardzo często widz ogląda go za darmo w Internecie). W dodatku to nie jest tylko kwestia pieniędzy, ale także czasu. Filmy trwają do półtorej/dwóch godzin, natomiast poznanie tej samej historii (o wiele rozbudowanej) zabiera często ok. dwa dni (oczywiście jedynie generalizuję). Zatem wiele osób (w tym co i raz ja - nie będę Was przecież zwodziła) w przypadku, kiedy nie jest pewne jakiejś powieści, sięga najpierw po jej szklaną siostrę bliźniaczkę, by po prostu przekonać się, czy warto przeczytać oryginał.

Bywa tak, że film/serial jest lepszy od oryginału (rzadkość, ale się zdarza), ale najczęściej (przez wzgląd na wspomniane wyobrażenie reżysera oraz na ograniczenia czasowe) powieść jest lepsza. Jak to oryginał. Z tą powszechną świadomość bardzo często ktoś sam z siebie sięga potem po książkę i zanurza się w czytelniczy świat, by raz jeszcze przeżyć przygodę - tym razem w wersji long...

Jednakże co jeśli film/serial to całkowity - że się tak wyrażę - gniot? Co jeżeli ktoś całkowicie znienawidzi bohaterów, przez co nawet nie będzie myślał o tym, by sięgnąć po równie kiepską (jego zdaniem) książkę? Jeżeli pojawi się dobra duszka, a i on sam da szansę powieści, może wyjść z tego bardzo dobre rozwiązanie - dotychczasowy widz stanie się czytelnikiem! Same plusy! 

Są nawet powieści, które bardzo bym chciała zobaczyć na dużym ekranie! I jest ich całkiem sporo! Czemu tak mi zależy? Ponieważ dzięki masowemu przekaźnikowi dana książka stanie jeszcze bardziej popularna! Więcej ludzi pójdzie do stoiska i wyszuka ten sam tytuł... no a dalej to już wiadomo co się stanie!

Nawiązując... czekam na dzień, w którym trylogia Cukierni pod Amorem oraz Fortuny i namiętności autorstwa Małgorzaty Gutowskiej-Adamczyk trafi do kin! Przecież te dwa tytuły to po prostu wymarzony scenariusz dla reżysera! Wystarczy tylko dobrać dobrych aktorów, którzy podołają wyzwaniu... i otrzymujemy filmy-marzenie!  
 

Niestety z przykrością obserwuję, iż w polskiej kinematografii jakoś mniej chętniej reżyserzy sięgają po książki aniżeli dzieje się to na dalekim zachodzie - Ameryce. Oczywiście nie ma co się porównywać, bo tam powstaje o niebo więcej filmów... ale to i tak nie zmienia faktu, iż z radością przyjęłabym kolejne ekranizacje. 

Ostatecznie dzięki ekranizacjom dana historia jest nam bliższa. Widzimy naszego ulubionego bohatera. Widzimy jak wygląda, obserwujemy kolejne jego zmagania. My go słyszymy. To sprawia, iż staje się częścią nas samych, ponieważ od tego samego momentu wyobrażamy go sobie na podobieństwo tego aktora/tej aktorki.

I w sumie tu jest ten największy minus... no pies pogrzebany, no! Niestety ja tak mam i sądzę, że i Wy tak macie, że chociażby nie wiem, jakbyśmy się starali Harry Potter wygląda jak Daniel Radcliffe, Izabella Swan jak Kristen Stewert, a Draco Malfoy jak Tom Felton (no i przez to nie mogłam go nie kochać!). W pewnym momencie po prostu te postacie - nawet jeżeli nam się to nie podoba! - stają się częścią danej historii i mogą w wielu przypadkach bardzo uprzykrzyć życie - sama Rowling powiedziała, iż (parafrazując) Tom Felton jest zbyt cudownym mężczyzną, przez co zły do szpiku kości Malfoy jest często usprawiedliwiany. Dlaczego? No a jak tu się złościć na Toma?!

Oczywiście jest sposób, żeby to obejść i to bardzo łatwy - nakręcić kolejną ekranizację! W ten sposób Sherlock Holmes ma więcej niż jedną twarz; podobnie jest z Mr. Darcym oraz Elisabeth Bennet!

A Wy co sądzicie o ekranizacjach? Macie jakieś ulubione? 

A może czekacie na jakieś szczególne?