Nie oddam dzieci! - Katarzyna Michalak

Każdy, kto śledzi mojego bloga, wie doskonale, jak z wielkim dystansem podchodzę do twórczości Katarzyny Michalak po - jak sama autorka uznaje - jej ukochanych "Kronikach Ferrinu". Z pięciu przeczytałam trzy, nie mam pojęcia po co. Chyba tylko dlatego, by mieć "pewność pewności", że K.M. nie potrafi pisać. Jednakże to w końcu było fantasy, a pisarka ta jest chwalona za cudowne powieści obyczajowe. Dlatego z myślą: co mi tam, sięgnęłam po najnowszą, okrzykniętą najmocniejszą powieścią tejże pani.

Po co mi to było, no po co?

Michał Sokołowski to wspaniały lekarz, ojciec wspaniałych dzieci oraz mąż ciepłej, oddanej mu żony. Rodzinę swą kocha nad życie, jednakże to pracy oddaje cały swój czas, byle tylko zapewnić Marcie i maluchom jak najlepsze warunki życia. Pewnego dnia - w urodzinki Antosia - zdarza się wypadek, w którym na miejscu ginie Marta oraz Antek. Od tej pory życie Michała zmienia obrót o sto osiemdziesiąt stopni - rozpoczyna się walka o dom, o rodzinę, o dzieci oraz o samego siebie.

Tę powieść musisz przeczytać...

Ta historia może zmienić Twoje życie...

Ten dramat może się rozegrać tuż obok Ciebie...

Guzik prawda.

Swego czasu, po odłożeniu wyjątkowo niesmacznej grafomanii, którą były dla mnie "Walka o Ferrin", "Powrót do Ferrinu" oraz "Serce Ferrinu", zastanawiałam się bardzo długo, dlaczego Katarzyna Michalak jest tak uznaną pisarką. Dlaczego jej powieści z marszu stają się bestsellerami oraz czemu zawdzięcza tak ogromny sukces? I w końcu - po lekturze "Nie oddam dzieci!" - odkryłam to! Pisarka swoją (obecną) schematyczną prozą, swoimi bezbarwnymi bohaterami oraz przedramatyzowanie wszystkiego i wszystkich tworzy ze swoich powieści to samo, co seriale typu: Dlaczego ja?, Trudne sprawy, Pamiętniki z wakacji, Ukryta prawda z do bólu przewidywalnym scenariuszem, amatorami a nie aktorami oraz tym samym - identycznym wręcz - silnym oddziaływaniem na emocje odbiorcy. A skoro te "seriale" cieszą się taką popularnością, to co ma powiedzieć pani K.M.? 

Nie chcę naprawdę nikogo tutaj obrażać. Osobiście nie oglądam telewizji (w niej nigdy nie ma nic ciekawego), lecz co i raz zdarza mi się podejść do kogoś, kto właśnie ogląda jeden ze wspomnianych wcześniej tytułów i sama rozpoczynam seans, którego nie mogę zakończyć bez dowiedzenia się, jak się zakończą losy pana/pani X. Lecz sami przyznacie, że chociażby "Dlaczego ja?" nie można nazwać nawet jakimkolwiek serialem, dlatego też i twórczości (obecnej, bo słyszałam, że wcześniejsze powieści są dobre) Katarzyny Michalak nie można nazwać książką. Nie bójmy się użyć stwierdzenia, iż w tym momencie to najczystsza postać grafomaństwa - lekka, przedramatyzowana, a i tak uwielbiana przez tłumy. Ostatecznie nie każdy poszukuje czegoś ambitnego. 

Ciężko mi wymienić, jak wiele kardynalnych błędów popełniła w "Nie oddam dzieci!" pisarka ciesząca się tak wielką popularnością (co tym bardziej boli!). Zaczynając od fabuły, która jest do bólu przewidywalna, przez akcję, która pędzi nie wiadomo w jakim celu, kończąc na karykaturach a nie ludziach oraz na fatalnym stylu, którego bym się nigdy w takiej książce o takiej tematyce nie spodziewała.  

Autorka poruszyła naprawdę trudny temat : śmierć ostatecznie nigdy nie była prosta, przy czym starała się pokazać naszą rzeczywistość (ostatecznie ten dramat może się rozegrać tuż obok nas...). Bym w to uwierzyła, serio... jeśli miałabym sześć lat.

Zacznijmy od tego, co w pierwszym momencie rzuciło mi się na oczy. Michał Sokołowski - główny bohater - całe dnie spędza na dyżurze. Ale przepraszam? A zmiany? Nikt by w życiu nie pozwolił operować człowiekowi, który wziął chociażby drugą - a co dopiero nie wiadomo którą  zmianę pod rząd. No ale przecież nasz Michał to ideał: cudowny, wspaniały w swoim fachu, jedyny i wyjątkowy, na wszystkich patrzący z empatią. 

"– Ciekawe, czy będzie pan to mówił, gdy kiedyś trafi pan na mój stół operacyjny, a ja będę tym, który może ocalić panu życie. To był argument – czy raczej szantaż – którego Michał używał bardzo rzadko. Działał zawsze. W tym przypadku również, bo inspektor się zawahał." 

     

Okej... To on jest tym dobrym czy złym? Nieee... wiadomo, że dobrym. Bo ten dobry tutaj cierpi. Ci Bardzo Źli również będą cierpieli, ale dopiero na końcu - bo przecież musi być sprawiedliwość na tym świecie, o czym zresztą informuje nas autorka jeszcze w prologu! 

"Michał, Tadek i Alfred...

Losy tych trzech tak różnych mężczyzn już nie długo splotą się nieodwracalnie.

Jeden ocali ludzkie życie.

Drugi zabije dwie niewinne istoty.

Trzeci zawiśnie w więziennej celi.

A bezprawiu i niesprawiedliwości jak zwykle stanie się zadość".

W "Nie oddam dzieci!" bohaterowie są bardzo jednolici. Ten zły musi być bardzo zły, choćby nawet żałował swych czynów; ten dobry musi być bardzo dobry, chociażby nie wiem, jak bardzo potrafił być okrutny, arogancki i pyszny. Podobnie jest z pozostałymi "postaciami-marionetkami". Mam wrażenie, że autorka dała im imiona i jedną charakterystyczną cechę charakteru - i tego się trzymała, pod żadnym pozorem nie dodając im nawet krzty... no nie wiem... chociażby pozorów człowieczeństwa?

Boję się nawet poruszyć kwestii narracji, stylu czy chociażby języku pani Katarzyny Michalak. Nieraz skręcało mnie w środku, co też ta pani wyrabia. Przy okazji zastanawiałam się, do jakiego jeszcze stopnia przedramatyzuje historię, byle tylko zagrać na emocjach czytelników. Nie zawiodła mnie i tutaj - autorka robiła chyba wszystko co tylko możliwe, bym bała się nazwać ją "pisarką", a nazwała grafomanką. 

"Wyglądała na jakieś piętnaście lat, uśmiech miała tak niewinny, że niemalże dziewiczy, ale spod kurtki wystawał rąbek kusej sukienki, a z dekoltu wyrywała się na wolność para okrągłych piersi. Tadek zerknął w rowek między nimi i poczuł, że jest gotów. Gdyby dziewczyna usiadła na miejscu pasażera, bez wahania wyciągnąłby fiuta i zmusił ją, by wzięła go do ust". 

Czy też:

"Tam rżnęli półprzytomne od wódki i prochów dziewczyny na zmianę, we wszystkie otwory ciała – dopóki sił starczyło. Na koniec pieprzonka Alfred, któremu już nie stawał, wyciągnął skądś kabel i zaczął w jakimś dzikim obłędzie obie dziewczyny tym kablem napieprzać." 

Uroczo, prawda? 

 Jedyny plus jaki znalazłam w tej książce to fakt, iż "Nie oddam dzieci!" nie jest długą powieścią. Czyta się ją błyskawicznie, często bez namysłu (zupełnie jak "Trudne sprawy"...). 

Dlaczego ostatnimi czasy tak ciężko o dobrą powieść K.M.? Nietrudno zgadnąć, skoro autorka skupiła się na ilości wydanych książek a nie na jakości. "Nie oddam dzieci!" skończyła - zgodnie z napisem końcowym - w marcu 2015 roku. Książka ukazała się w księgarniach niecałe dwa miesiące po. A gdzie korekta odautorska? A gdzie "odleżenie" powieści i przeczytanie jej jeszcze raz? Może gdyby tak pani Michalak uczyniła i "zmarnowałaby" trochę czasu "Nie oddam dzieci!" byłaby przynajmniej znośnym czytadłem. 

Oczywiście, możecie się ze mną nie zgodzić - w końcu taki jest też sens tej recenzji oraz wolności słowa. Ja (niestety) musiałam się zgodzić z opinią Aleksandry Świerczek [RECENZJA], Anny Asymaka [RECENZJA], czy też Firewarrior z lubimyczytac [RECENZJA]

Już nigdy więcej nie powrócę do "książek", które będą podpisane nazwiskiem Katarzyny Michalak. Nigdy.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Tytuł: Nie oddam dzieci

Seria: z Czarnym Kotem

Autor: Katarzyna Michalak

Wydawnictwo: Wydawnictwo Literackie

Data wydania: kwiecień 2015

Liczba stron: 256

Oprawa:twarda

Kategoria: Dramat

Cena:34,90 zł

Ocena: niedostateczny!!!

Nie polecam, a wręcz odradzam!