Tak często mówi się, by nie oceniać książki o okładce, a mimo to sama tak zrobiłam. Z góry założyłam, że ta pomarańczowa okładka wypełniona naklejkami kultowych postaci z Japonii nie wniesie do mojego życia nic ciekawego. A tu proszę. Nie dość, że wyniosłam z niej ogromną wiedzę, to jeszcze czytało mi się ją naprawdę dobrze. Zapraszam do miłego zaskoczenia w postaci lektury Czystego wymysłu zamówionej w Taniej Książce.
Tym razem przychodzę do Was z krótką recenzją książeczek, w których zakochają się maluchy. Oto Bing kocha Flopa oraz Co lubi Sula, czyli dwie książeczki dla miłośników bajki Bing.
Lubicie gry planszowe? Tak? Ja również. I to bardzo. Oczywiście lubię grać czasami w trudniejsze gry, ale nie okłamujmy się - na przyjęcia, na spokojne wieczory najfajniejsze są te gry, które posiadają proste zasady, a przy okazji oryginalne. Taka właśnie jest Papua!
Decyzją Kapituły organizowanego przez Komitet
Ochrony Praw Dziecka konkursu Świat Przyjazny Dziecku, wydawnictwo
Egmont Polska otrzymało
pięć nagród głównych i jedno wyróżnienie. Nagrody główne otrzymały serie komiksowe
Myszart, Malutki Lisek i Wielki Dzik oraz Pamiętniki Wisienki, a także gra planszowa
PAPUA.
Gra PAPUA, autorstwa Grzegorza Rejchtmana, twórcy kultowego już UBONGO, otrzymała nagrodę główną w kategorii GRY dla dzieci 8- 17 r. ż. „PAPUA” to gra rodzinna, w której kluczem do sukcesu jest refleks. Spodoba się graczom lubiącym szybkie i stosunkowo proste łamigłówki, ale na najwyższym poziomie trudności zadowoli również graczy szukających mocniejszego i bardziej zaawansowanego treningu umysłowego. – tak o grze PAPUA mówi sam autor, Grzegorz Rejchtman.
Czy praktykujecie zalecane (!) czytanie swoim maluchom bajeczek przed snem? Jeśli tak, to jestem pewna, że 3 bajeczki przed snem z takimi bohaterami jak Smerfy, Muminki i Masza i Niedźwiedź okażą się nie lada gratką. I to nie tylko dla dzieci, ale także dla dorosłych!
Jeżeli wasze dziecko jest miłośnikiem jednej z tych bajek (a może i wszystkich?) na pewno pozytywnie zaskoczy was to, że oto pojawiły się ich nowe przygody. Przed snem warto przeżyć przepiękną opowieść z ulubionymi bohaterami, która następnie wprawi dziecko w doskonały nastrój i pozwoli śnić pięknymi snami!
 |
| Źródło: wydawnictwo |
Dwie kobiety. Dwie historie dziejące się na dwóch krańcach świata w dwóch różnych okresach historycznych.
Japonia rok 1957. Siedemnastoletnia Naoko Nakamura musi zadecydować, co będzie dla niej ważniejsze: jej szczęście osobiste czy dobro rodzinne. Zakochana w Hajime (amerykańskim marynarzu) musi poślubić Satoshiego (japońskiego chłopaka z dobrej rodziny), a jej wybór może zaskoczyć. Stany Zjednoczone, czasy współczesne. Tori Kovać musi zmierzyć się z własnym przeznaczeniem, gdy po śmierci ojca odkrywa, że ten miał dwie żony, w związku z czym Tori może posiadać rodzeństwo.
Co się dzieje po sławnym "kocham cię", który obowiązkowo pojawia się na końcu komedii romantycznej? Czy aby na pewno adekwatny jest kultowy frazes "i żyli długo i szczęśliwi", skoro pierwsze miesiące związku są jednymi z najtrudniejszych, gdyż wymagają pracy.
Wiosna koloru słońca to bezpośrednia kontynuacja Zimy koloru turkusu. Jeżeli nie czytaliście dwóch poprzednich tomów, ten też wam radzę odpuścić (zresztą nie wiem, czy ktoś wpadłby na to, żeby przeczytać akurat trzeci tom na początku...). Mając na uwadze fakt, że jeszcze nie tak dawno temu wytykałam serii Cariny Bartsch "klątwę drugiego tomu", tak tutaj muszę przyznać, że jest lepiej. Znacznie lepiej. Autorka nie kryje, jak trudnym zadaniem jest kochać osobę w pełni, mówi wprost, że miłość wymaga czegoś więcej. W dodatku w akcję wplątuje bardzo ważny temat, jakim jest depresja, i robi to w bardzo naturalny, realistyczny sposób, przez co tym bardziej związek między Emely i Elyasem zyskuje na dojrzałości.
Rodzinne pole minowe - nowość zamówiona w Taniej Książki - jest jedną z tych książek, które wprost nie mogłam się doczekać. Nie dziwcie się mi. Każdą nową konferencję ojca Adama Szustaka wyczekuję z nadzieją, że oto coś do mnie "trafi", coś mnie odmieni, a przynajmniej zachęci do zmian. Zwłaszcza w takim momencie, jakim jest post. Czy z Rodzinnym polem minowym też tak było? No niestety niekoniecznie.
Na starcie muszę jednak zaznaczyć, że już od kilku lat regularnie słucham ojca Szustaka, więc znam większość jego konferencji. Dlatego pragnę od razu ostrzec, że jeżeli słuchaliście/czytaliście Akrobatykę małżeńską bądź Akrobatykę rodzicielską, to raczej nie zachwycicie się najnowszą publikacją o. Szustaka. Bo to niestety powtórka tego co była, oczywiście uzupełniona o kilka ciekawostek, ale wciąż to nic nowego/zachwycającego.
